mam małego ptaszka ...

Wszechświat zbudowany jest w skomplikowany sposób. Nie wszystko wydaje się oczywiste i efektów naszych starań nie da się przewidzieć. Na przykład dziś, włożyłem wiele starań w poranną wyprawę do lasu. O piątej zero, zero, byłem już w terenie. Nasycony swoją "jeleniodajną" polaną wyruszyłem w las nieznany. Miało być pięknie, a skończyło się jak zawsze gdy postanawiam zapoznać się z nowymi hektarami Puszczy. Podmokły, nieprzystępny las, zaciekłe gzy i gryzące muchy, najmniejszych śladów zwierzyny. Wszystko co słyszałem unosiło się wysoko i było małe. Po dwóch godzinach okupionej potem wyprawy miałem dość. Chciałem gdzieś usiąść, chociaż na chwilę. Do polany, którą wypatrzyłem na Google Earth nie było dojścia. Trudno, idę dalej. Po jakimś czasie zauważam prześwit między drzewami, prześwit typowy dla polan śródleśnych. Moje serce się ożywia, umysł dostaje porcję wiary w sens tego wysiłku. Niestety jest już późno, ale brnę do światła jak ćma do świecy. Jest polana! Rozległa, trawiasta, rozświetlona porannym słońcem. Jest bosko! Stoję długo na skraju ukryty w cieniu. Wyrównując oddech rozglądam się łasy na nowe zdjęcia. Nic ... pusto. Zauważam ambonę. Mimo wielkiej niechęci do korzystania z ambon, postanawiam usiąść choć na chwilę - gramolę się na górę - trudno. W trakcie wchodzenia po drabinie zauważam orlika krzykliwego. To zdjęcie nie mogło być zaskakująco dobre, ale zdążyłem go uwiecznić. Tzn. to, że to orlik krzykliwy, wnioskuję głównie po charakterystycznym ukątowaniu skrzydeł w końcowej fazie odbicia oraz ogólnych proporcjach i wielkości ptaka, bo o precyzyjnym oznaczeniu nie mogło być mowy. Łapiąc równowagę i czekając na autofokus zrobiłem co mogłem. Zasiadłem na ławeczce ambony. Co za radość. Owady się "odfilcowały" choć na chwilę. Nie wiem dlaczego, ale te 4 metry to już dla nich bariera. Wsłuchałem się w nerwowe chrobotanie pliszki, która po chwili usiadła na dachu ambony. Nagle zerwała się i wylądowała na krzaku. Wiatr kołysał cienkimi gałązkami, a ona poderwała się do lotu i ponownie przysiadła. Dzięki temu spektaklowi nie opuściłem dziś lasu z pustymi ... pixelami. Małego, bo małego ptaka, ale mam! ;)