czatoniespodzianka!

Piękny wolny wtorek! Jest szósty dzień nowego 2015 roku. Mroźno, słonecznie, niewielkie, ale jednak, ilości zalegającego śniegu ... tu i ówdzie. To wystarczyło, żebym ubrał wdzianko z kamuflażem zimowym i hajda do lasa! W planie dnia miałem między innymi wybudowanie kolejnej kryjówki - czatowni. Jak większość drapoli, ja również lubię mieć miejsca, z których obserwuję okolicę.
Tym razem wybrałem polanę pozrębową, oddaloną mniej więcej 3 kilometry od samochodu. W taką pogodę serce i nogi rwały się do marszu wgłąb leśnych przestworzy, ale nigdy nie ma dobrego dnia na budowanie czatowni. To inwestycja. Najpierw nakłady, potem korzyści. Stawianie czatowni zawsze poprzedzam długotrwałą obserwacją terenu. Muszę mieć pewność, że nie inwestuję w "martwy teren". Oczywiście chodzi o potencjał obserwacyjny miejsca. Tą polanę znam od dawna. Wiedziałem, a nawet mogłem mieć pewność, że co jakiś czas będę świadkiem rzeczy pięknych.
Praca zajęła mi dwie godziny. Mimo temperatury -10 stopni C. zgrzałem się, bo czynności wykonywałem szybko, jak zwykle nieco zbyt szybko. Metodykę budowania czatowni mam opanowaną do perfekcji. Tym bardziej, że moje szałasy powstają w oparciu o starannie wybrane wcześniej drzewo. Gałęzie targałem z niezbyt odległej przycinki. Część niestety musiałem pozyskać z pobliskich drzew. Elementy nośne to drzewce wiatrołomów i drzewek, których żywot dobiegł końca. Po ukończeniu prac odszedłem na pewną odległość i oceniłem całokształt, czyli niewidoczność efektów mojej pracy. Wskaźnik niewidoczności był bardzo wysoki, czyli z dwudziestu metrów, sam nie wiedziałem gdzie jest czatownia i czy w ogóle jest :). Mokry jak szczur, parujący jak kocioł z pościelą w latach siedemdziesiątych, postanowiłem usiąść w czatowni i wyrównać oddech. Wewnątrz przynajmniej nie wieje. Po dosłownie 2-3 minutach vis'a vis mojej kryjówki pokazało się stadko jeleni (chmara). Musiałem przetrzeć oczy ze zdziwienia, bo nie dawałem wiary w swoje szczęście! Piękna ekspozycja oświetlonej południowym słońcem polany, kontrast ciał jeleni i ich niezakłócony spokój. Dla fotografa to bajeczne zestawienie! Towarzyszące mi emocje wynikały z niepowtarzalności sceny. Tyle czynników nie zbiega się zbyt często. Do tego wszystkiego, ja ukryty, niewidoczny dla czujnych jeleni. Poezja! Bezkarnie fotografowałem je jak chciałem. W licznym stadzie, były cztery szpicaki, czyli młode, dwuletnie byczki, w tak zwanej "pierwszej głowie". Te uwielbiam najbardziej. Gdy szły, para niezwykle malowniczo buchała im z pysków. W czasie postoju wygrzewały się leniwie. Łapczywie zbierały każdą, najmniejszą energię styczniowego słońca. Były beztroskie ale czujne. Po raz kolejny przyglądnijcie się kierunkom, w jakich mają zwrócone głowy. Każdy osobnik patrzy w jeden wybrany sektor. Licówka, czyli łania prowadząca, cały czas zachowuje najwyższą ostrożność. Młode byki, szpicaki również starają się być na warcie.Wszystkie patrzą w jedną stronę wyłącznie, gdy je coś zaniepokoi z danego kierunku.
Bohater jednego ze zdjęć, pozwolił sobie jednak na chwilę głębokiego relaksu i wygrzewając się, zamknął oczy z rozkoszy. Obcowanie z jeleniami w czasie takiej południowej sjesty, możliwość obserwacji ich najbardziej naturalnego zachowania, integrowanie się z puszczą i jej bogactwem, jest moim największym szczęściem w danej chwili. To są przeżycia, których nie da się przecenić. Natrzaskałem kilkadziesiąt zdjęć. Tego dnia mogło się już nic więcej nie wydarzyć, a wydarzyło się jeszcze tak wiele. Ten szałas okazał się najszybciej zwrotną inwestycją. Nagroda przyszła w zasadzie w momencie zakończenia prac. Kolejne kilometry pokonywałem z lekkim sercem. Tego dnia bór mi darzył. O kolejnych spotkaniach tej i innych wypraw, w następnych odcinkach.