obiecana niespodzianka!

Na dziś zapowiadałem się z kontynuacją relacji z niesamowitej niedzieli. Słowa dotrzymuję.
Po satysfakcjonującej sesji z krukami i koziołkiem postanowiłem obszernym powrotem kierować się w stronę samochodu. Wprawdzie ok. 13.00 słońce zaczęło coraz śmielej wychodzić zza chmur, jednak mimo piękniejącej pogody, miałem osobiście dość. Byłem po dwudniowej nasiadówce, przemarznięty i głodny. Kiedy przemierzałem leśną drogą obok gęstego młodnika świerkowego, moją uwagę zwróciła rozświetlona w oddali szkółka. Znałem to miejsce, wiedziałem, że o tej porze roku, łanie z młodymi lubią się tam powygrzewać w południowym słońcu. Mimo zmęczenia, coś kazało mi nadłożyć drogi i skręcić w ... stronę światła. Tak zrobiłem. Gdy zbliżyłem się do szkółki bardzo długo i wnikliwie lustrowałem jej powierzchnię wzrokiem. Nie ukrywam, że wyrównywałem oddech i odpoczywałem przy okazji. Nachylona w stronę południową polana szkółki była idealnie prześwietlona słońcem. Mimo, że słońce docierało precyzyjnie między sosenki poprzerastane brzózkami, niczego interesującego nie znalazłem. Konsekwentnie ruszyłem wzdłuż granicy szkółki obserwując ją bacznie. Po pokonaniu około 40-u metrów moją uwagę zwróciła ciemna plama zwierzęcia ukrywającego się między młodocianymi drzewkami. Początkowo byłem pewny, że to dzik. Gdy przez obiektyw aparatu przyglądałem się stworzeniu, uznałem w pierwszym momencie, że to jednak łania. Dopiero po chwili dotarło do mnie z czym rzeczywiście mam do czynienia. Gdy ukazał mi się pełny obrys głowy zrozumiałem, że patrzę na klempę, czyli samicę łosia! Początkowo dzieliło nas prawie 100 metrów. Najciszej jak się dało, a to przy głośnym, zmrożonym śniegu było trudne, podszedłem nieco bliżej. Dodatkową przeszkodą były efekty przecinki, czyli leżące w poprzek brzózki. Łosza ostatecznie mnie usłyszała. Zatrzymałem się i postanowiłem bardziej się już nie zbliżać. Uczestniczyłem w pięknym przeżyciu spotkania łosia w środku warmińskiej puszczy! Są oczywistsze miejsca w Polsce, w których łosie fotografuje się z samochodów, tym bardziej spotkanie tego gatunku na naszym terenie, w środku ogromnego kompleksu leśnego, dało mi nieopisaną satysfakcję. Przyglądaliśmy się sobie dłuższą chwilę, natrzaskałem kilkadziesiąt zdjęć, gdy łosza powoli zaczęła odchodzić. Dopiero w tym momencie zauważyłem młodziaka, dwulatka, który był przy niej. Podniósł się w ostatniej chwili i podążył za mamą. Piękne. On jest widoczny na wszystkich zdjęciach, jednak w trakcie ich robienia, nie widziałem go i nie miałem świadomości, że tam jest. Próbowałem jeszcze je dojść. Pokonałem lasem ponad dwa kilometry po świeżych tropach. Niestety bezowocnie. Łoś nawet gdy idzie bardzo wolno, to ja aby dotrzymać mu kroku, musiałbym biec :) Pozostałe do samochodu kilometry pokonywałem lewitując metr nad ziemią :) Byłem szczęśliwy!

pożegnalny rzut oka ;)