złoty kwadrans i szpicak!

Już kiedyś pisałem, jak szczególną sympatią darzę szpicaki. Rozczulające są u nich wymieszane cechy cielaka i młodego byka. W rzeczy samej są na takim właśnie pograniczu. Nie ukształtowana ostatecznie tężyzna, niewielki ale jednak pierwszy oręż na głowie, wyraźnie inny, bardziej "męski" pokrój niż u młodych łań. Mają jeszcze jedną cechę, której u starszych byków już nie uświadczysz.
Są takie nieostrożne, lekko nawet gapowate, Dopóki ciągną się za doświadczoną łanią, wszystko jest OK, ale gdy są same ... bywa z tym różnie. Dopiero później jako przyboczna gwardia byka stadnego, czyli w roli chłystów, nauczą się wiele od bardziej doświadczonych byków.
Dzisiejszy poranek był inny od poprzedniego. Słońce budziło dzień bez buforu jakim dzień wcześniej była mgła. Od razu zrobiło się widno, jednak miałem szczęście być już głęboko w lesie, gdy wciąż ciepłe światło wschodu, oświetlało drzewa.
Zanim jednak dotarłem do celu, miałem niezwykłą przyjemność podziwiać mocno zmrożony las w półmroku przedświtowego poranka. Spora rozpiętość tonalna, gra niebieskawych szarości, mocno rozproszone słabe światło i brak szczegółów. Mimo wszechobecnego cienia, widać już skradającą się temperaturę barwową nadchodzącego świtu. To efekt barwy ogromnego ekranu jakim jest niebo.
Mój ulubiony moment. Dodatkowo w takich uroczych okolicznościach, na chwilę przed złotym kwadransem, udało się spotkać łanię prowadzącą zeszłoroczne bliźniaki. Ta pozrębowa polana, to miejsce, w którym od trzech lat miałem czatownię. Ona tam wciąż jest. Może jeszcze do niej wrócę, jednak na ten moment, jak wspominałem, wolę chadzać.

W zasadzie sądziłem, że kwestię jeleni miałem na dziś zamkniętą. Tarcza słońca wspięła się wystarczająco wysoko ... zaczęło się ... piętnaście minut szansy na super fotę w super świetle!
Nie żeby ta świadomość wywierała na mnie jakąś presję, bo nieee. Zbyt często jestem o tej porze w lesie, by odczuwać jakiś pośpiech, przymus ... cokolwiek.
Ale gdzieś z tyłu głowy wierci się taka nadzieja, że może teraz, może za chwilę uda się coś fajnego sfotografować.
I właśnie w takiej sytuacji, w takim momencie, gdy pnie sosen świecą niemal na czerwono, widzę coś takiego:

Młodość i brak doświadczenia spowodowały, że zbyt długo trzymał głowę przy ziemi. Jako starszy byk nigdy już tego błędu nie powtórzy!
Oczywiście skrupulatnie wykorzystałem ten fakt i podszedłem ile się dało, czyli bardzo :)

Musiałem mimo wszystko coś zrobić nie tak, bo zaniepokojony postanowił podejść do mnie i z bliska sprawdzić o co chodzi.

Ku mojej uciesze, byczek nie stwierdził zagrożenia. Moje intencje nie wiązały się z najmniejszym dla niego zagrożeniem. Sądzę, że zwierzęta to w jakiś sposób odczuwają. Do tego dochodzi jego młodzieńcza ciekawość i brak złych doświadczeń.

Najspokojniej w świecie skręcił przede mną i po kilku krokach zatrzymał się, jakby wyrażając zgodę na kontynuację sesji. Dosłownie wyrażając, bo jak widzicie, coś tam do siebie gada :))
Przynajmniej tak to sobie wyjaśniłem, a co, nie mogę? ;)

 Spojrzał na mnie raz jeszcze.

Nie odszedł. Rozglądał się, a ja wykonałem jeszcze wiele zdjęć.

Bardzo sympatyczne spotkanie, świetna obserwacja, złoty kwadrans tym razem należycie wykorzystany :)