nowe miejsce!

Tzn. tak napisałem, że nowe, choć w zeszłym roku pochodziłem tu nieco. Ale fakt faktem nie tak starannie jak dziś. Miejsce to zwykle mijałem setki razy jadąc na rykowisko, ale dziś, postanowiłem przejść z nim na "Ty" ... z tym miejscem znaczy.
Miesiąc temu, znajomy, Marcin, powiedział mi, że widział w tej okolicy wilka. Noooo ... powtarzać nie trzeba :)
Jakoś mi się wcześniej nie układało z tą okolicą ale dziś i owszem.

Chmury pędzone wiatrem dawały fajne światełka, choć zmienne. Pierwszym napotkanym zwierzakiem, wypadałoby dodać, że "oczywiście", był jeleń, a konkretnie łania.

Wiedziałem, że nie była sama. a przynajmniej, że nie powinna była być, ale jakoś zbagatelizowałem tę sytuację. W efekcie końcowym spotykałem tę chmarę jeszcze dwukrotnie, jednak w sytuacjach mocno niefotogenicznych. Przemykały w chaszczach gęstych, a okrutnych!

 Momentami były interesujące, teatralne światła.

Stare graby, jak ja je uwielbiam! Zawsze zatrzymam się przy starym grabie. Moim zodiakalnym drzewem jest podobno jesion, ale sądzę, że ktoś się pomylił. Miętę czuję do grabów jak do żadnych innych drzew. Gdy patrzę na ten skręcający się pień i te poskręcane korzenie łapczywie, wręcz pazernie chwytające ziemię, to myślę, że gdyby dwa stare graby rosły po dwóch przeciwległych stronach kuli ziemskiej, to mogłyby ją, tę Ziemię, wyżymać, wykręcić jak sprane gacie, do ostatniej kropli. Tak właśnie myślę!

Lasy tu rozmaite, a ponieważ dawno nie pokazywałem lasów liściastych, proszszszsz ...

Takie dębowe i grabowe lasy we wczesnej fazie ulistniania, są urocze, prześlwietlone, dające się oglądać. Za miesiąc będzie tu parasol liści, który nie wpuści już światła do podszytu. Z tego właśnie powodu niewiele gatunków roślin najniższego piętra, radzi sobie jakkolwiek z wieczną ciemnością.

Moją uwagę skupiła na sobie wiewiórka.

i hooop ! Lubię polować na ich skoki. Przy takim świetle szanse sa największe, ale uwierzcie mi, że dynamika tego skoku w nadprzestrzeń, przywołuje Hana Solo i jego słynnego Sokoła Millennium!

Przyszedł czas i na drozda śpiewaka :)

Z najwyższym trudem go złapałem. To umieszczenie go w kadrze to nie efekt kreacji, to konieczność :)))

 Nad wodą nie zabawiłem zbyt długo, ale te podziały spodobały mi się.

Odchodząc od jeziorka, spotkałem samca kapturki. Niestety słońce pracowało ostro i ocena nie była łatwa. Konsultacja z Krzyśkiem Jankowskim ponownie okazała się niezawodna.

Największą radochę sprawiła mi jednak ta sikora uboga, która po zażytej kąpieli w rowie melioracyjnym, wyczyniała istne cuda i szaleństwa :)))

Zmuszałem się do zachowania powagi, inaczej ze zdjęć byłyby nici :))

Gdy ponownie zaszyłem się w głębokim lesie, moją drogę przeciął koziołek. Miał fragmentaryczny scypuł, w większości już wytarty.

 Puszcza w takich miejscach szepce mi do ucha ... zostań, zostań, napawaj się widokiem, nie idź dalej.

Wtedy siadam i na tyle, na ile pozwala mi moje nie zdiagnozowane ADHD, siedzę i napawam się.
Nie przekraczam zwykle kilku minut, ale to często wystarcza, by przy okazji coś zaobserwować, lub ... być obserwowanym :)

 Jak chociażby przez tę samiczkę gila.

I gdy tak siedziałem na plecaku, wiewiór postanowił chadzać tą samą drogą, po czym niezwykle zabawnie rozkrzyżował się na pniu :)

Gdy fotografowałem imponujące pnie daglezji, bacznie przyglądał mi się raniuszek. Tym razem ze stosunkowo sporej, jak na ten ciekawski gatunek, odległości.

A tu przepiękny okaz daglezji we własnej osobie! Ich kora nie ma sobie równych.

Sto metrów dalej, kucnąłem przy kałuży, jakby przewidując co się za chwilę wydarzy. Nie uwierzycie, ale piecuszek usiadł kilka metrów przede mną, i jakby nigdy nic, rozpoczął kąpiel!!! Niezwykle miła niespodzianka.

Niczym żywe srebro, krople kałużowej wody, wystrzeliły w górę.

Tu jak rozumiem, higienizacja dolnych partii ciała :)

To efekt kolejnej wizyty, tym razem wanna robiła za wodopój.

 Te fragmenty Puszczy są nieustająco zachwycające. Obiecuję tu wrócić w bardziej nastrojową pogodę ... jakieś mgły, opary ... coś! :)

Kiedy już miałem nieco dość, bo sporo kilometrów zrobiłem dziś poza szlakami, na mojej "nibyścieżce" pojawiło się coś takiego!

W lesie gdy postanawiamy iść jakąś rachityczną ścieżyną, musimy liczyć się z tym, że ona prowadzi do ... nikąd i ostatecznie zaniknie ... rozmyje się w swojej nieużyteczności.
Tak się stało i tym razem. Nie mam w zwyczaju zawracać, a po sforsowaniu tej Wielkiej Pardubickiej, okazało się, że dalej ścieżki nie ma!
Polazłem mimo wszystko i bardzo dobrze, bo oto największa niespodzianka dnia:

Tadam!!! Stosunkowo świeża, maksymalnie 2 dniowa wilcza kupka! Obok była jeszcze świeższa, z frakcjami wilgotnymi, ale postanowiłem Wam to darować :) W końcu może ktoś zasiadł do lektury z kawą i ciastkiem ;)

Oznacza to jednak, że Krzysiek Leśny tu powróci!!! :)

Grubodzioby były dziś poza zasięgiem moich skromnych 420 milimetrów! Szkoda.

Czego nie można powiedzieć o leśnych szpakach, które dały się sfotografować z kilku metrów!

 Wersja a'la krętogłów :)))

Ale, że szpaki, tak głęboko w lesie, z dala od czegokolwiek ... dla mnie to nowinka! :)

No i taka to relacja z dzisiejszego spacerku ;)
Przepraszam, jeżeli za długo, ale więcej nie będę!