trawa ma uszy!

Czasami przebywając w naturze, człowiek dopuszcza do głosu jakąś wyższą wrażliwość (to taki sposób na autokryptodowartościowanie się bowiem w tej formie wypowiedzi domyślnie chodzi o mnie, a w wyrażeniu autokrypto ... bynajmniej nie chodzi o samochód) ;)

Tego dnia tak to właśnie odczuwałem. Nie chciało mi się niczego osiągać ... celów, tematów, jeleni, miejscówek, słowem niczego.
Jedyne czego naprawdę chciałem, to kontemplować każdą sekundę, integrować się z naturą. (UWAGA! dziś może być nieco grafomańsko, czuję, że to się stanie i nic z tym nie mogę zrobić:) )

Przebywanie w środku lasu, w mglisty poranek, nasłuchiwanie ryku godowego jeleni i skrzeczenia sójek przerywanego tu i ówdzie odgłosami pracujących dzięciołów, to wszystko tworzy niezwykle wciągającą aurę współistnienia ze wszystkim co żywe i piękne. W takich razach idę bardzo powoli często zatrzymując się i patrząc gdzieś przed siebie. Przyłapuję się na tym, że nie myślę o czymkolwiek lub, żeby się nie pogrążać z tym niemyśleniem, może lepiej będzie powiedzieć, że myślę wówczas o niczym.
Kiedy tak się stąpa niespiesznie i przemieszcza bardzo powoli, można głębiej przyjąć do siebie dobrodziejstwo życia. Lubię i umiem cieszyć się świadomością, że cud życia i świadomości jego istnienia, został mi dany. Piękne, często nostalgiczne przemyślenie przemijania z jednoczesną radością, że to wszystko w ogóle mogę przeżywać. Dwa miesiące temu rozstawałem się ze swoim ukochanym psem. Odchodził na moich rękach. Obserwowałem cienką granicę jaka dzieli życie i ... nieżycie. Wydaje się, że to jest różnica tylko jednego oddechu. Do ostatniego oddechu moja największa miłość życia była ze mną, a gdy oddech ucichł ... pozostałem sam, bez Niego. Być może od tamtej pory zupełnie inaczej traktuję własne życie. Niewykluczone. Każdy kolejny oddech, chwila, wydaje się być błogosławieństwem, prezentem. Dlatego gdy jestem w lesie przyjmuję energię każdą komórką ciała.
Czerpię z drzew, z obserwacji, zapachów i dźwięków.  Naprawdę to doceniam. Las jest kojący i piękny w swoim majestacie.
Ech, jakoś refleksyjnie mi się tu porobiło, a przecież miało być fajnie i w ogóle :)

Zostawmy może te moje osobiste szczerości, wróćmy do lasu, aczkolwiek zachęcam do chwili refleksji nad cudem jakim jest darowane nam życie.

 Gdy szedłem cicho, zorientowałem się że tuż obok przygląda mi się i przysłuchuje ... trawa!
Dokładnie tak sobie pomyślałem ujrzawszy tylko trawę i wystające uszy :)

 Okazało się,  że łania zbudowana głównie z trawy, prowadziła cielaka, podrostka.

 Zanim najbliższa nam Gwiazda wzeszła na dobre, spotkałem jeszcze sarenkę. Zjawiła się niczym duch w niebieskiej poświacie.

 Świerk, który nas dzielił, stworzył efekt maskownicy. W tej części polanki mgły rozeszły  się na chwilę.

 Taki ładny fragment wczesnoporannej Puszczy zawierający zwierzęta ;)

 Piękne świerki i sarny "podbite" pierwszymi promieniami wspominanej już Gwiazdy.

Gdy tak się zatrzymam i zapatrzę na mój las, to nigdy bym go nie opuszczał. Niestety tzw. proza życia ma ogromną moc. Bezkompromisowo wzywa do siebie. Gdyby świat był zorganizowany w jakiś inny, fenomenalny sposób, a proza życia nie musiałaby oznaczać systemowego zniewolenia, wdepnięcia w mechanizmy uzależnień, kredytów, ZUSów, podatków, pędu do statusów, prestiżu i pozycji, ludzie mogliby żyć zgodnie pasją, uczuciem i miłością, to ja chciałbym wtedy być w lesie.
Piękne proste życie z większą ilością czasu na dostrzeganie piękna na delektowanie się wolnością i niezależnością. Póki co nie mogę narzekać, udało mi się tak poprowadzić swoje życie, że mam ponadprzeciętną możliwość realizowania się w pasji i stosunkowo duży obszar niezależności. Ale wiecie jak jest, człowiek ma palec ... chce rękę ;)