falująca Warmia i Grzesiuk!

To nie mogło się wydarzyć, a jednak się wydarzyło!
Wczoraj dostałem dwa worki resztek po rozbiorze tuszy łani. Skóra, dolne części kończyn, kręgosłup, żebra i takie tam inne apetyczności.
Gdy je odbierałem, moja wyobraźnia poleciała daaaaleeekooo, oj daleko!
Za daleko, jak się okazało.
Zawsze powtarzam, że las to nie ZOO, różnie mogą się potoczyć wydarzenia, czasami wręcz beznadziejnie.
Tak się mniej więcej potoczyły.

Rano dostarczyłem patrochy na polankę, na której mam przygotowany świerk, pod którym się chowam.
Zimno. Cholernie zimno. Wiatr niezbyt mocny, w granicach 4-5 m/s ale wieje niemal bez przerwy.
I to w gębę, w twarz wieje ... po ryju ciągle!

Pamiętacie może jak Grzesiuk w "Pięć lat kacetu" czekał na dostanie się do latryny obozowej?
Ja dziś mniej więcej tak opuszczałem czatownię.
Po pierwszej godzinie zaczynało być słabo. Nogi drętwiały od jednej pozycji, do tego nic się nie działo.
W drugiej godzinie, uznałem, że czas najwyższy opuścić to średniowieczne narzędzie tortur, ale przyleciały kruki. Usiadły na świerku, pod którym siedziałem! Musiałem zostać.
Po trzeciej godzinie uznałem, że najlepiej będzie zemdleć z zimna, bo telepa rzucała mną na lewo i prawo. Rozpatrywałem również jakąś widowiskową utratę przytomności. Nóg już nie czułem.
Niestety na przeciwko mnie usiadł dorodny bielik i z odległości obserwował wykładkę!

Czyż to nie jest najpiękniejsze zdjęcia bielika jakie widzieliście? ... nie, wiem, ale nie to tym razem chodziło przecież.:)

Zdjęcie jak widzicie musiałem robić poprzez igliwie gałęzi pod którymi siedziałem. Pełny kadr powyżej. Do tego padał śnieg z deszczem.
Drapole mają niewyobrażalnie doskonały wzrok, nie mogłem się za żadne skarby przypucować z obecnością! W nosie miałem jakość w tej sytuacji.
Kruki nie siadały na zanęcie, więc bielik tym bardziej tego pierwszy nie zrobi. Klasyka. Kruki są dla bielików takimi testerami bezpieczeństwa. Bielik, jak trzeba, potrafi i sześć godzin czekać, aż kruki siądą!
To co wydaje się oczywiste, teraz tym bardziej już nie mogłem wyjść!

Grzesiuk bodaj piątego dnia znalazł rozwiązanie na niemożność dostania się do latryny ... zesrał się w gacie, jak to barwnie opisał.
Nie bardzo wiedziałem co ja niby mógłbym zrobić, by było równie literacko i zaskakująco, ale gdybym wiedział, że czyn grzesiukowy pomógłby mi, zrobiłbym to. Miałem wszystkiego serdecznie dość. W czwartej godzinie moje stopy straciły kontakt z mózgiem. Zaczęły żyć własnym zamrożonym życiem. W zasadzie nazwanie tego życiem, jest sporym nadużyciem.
W piątej godzinie było mi już wszystko jedno!@!*@*@!!%#!%!(#@)~
Mogłem tu zdechnąć! Zostałem!

Nie mam pojęcia co nie spodobało się krukom, ale dały pełny repertuar irytacji.
Głos mocno poirytowanego kruka brzmi tak:

https://youtu.be/IPnMpTSkCUw


Jak widzicie włączyłem nagrywanie nie kierując nawet obiektywu w stronę otworu. Za nic w świecie nie chciałem dać się przyłapać. Krukom coś dziś odwaliło na potęgę. Były nadzwyczaj ostrożne.
Sójki i owszem, siadały, ale nawet nie miałem zamiaru ich fotografować. To mogło mnie zbyt wiele kosztować. Nawet "spalenie" tej miejscówki.

Po dwóch godzinach bielik odleciał, kruki odleciały, zapadła cisza ... to była trzynasta!!!
Wypełzłem z ukrycia. Nawet nie pytajcie jak bardzo może chcieć się siku i jak trudno to zrobić, gdy ciałem miotają dreszcze. :) Przepraszam za tę fizjologię, ale jak oddać stan wyziębienia, gdy człowiekiem szarpią odruchy wymiotne z zimna, a nogi nie chcą się przestawiać jedna za drugą, tak jak zwykle to robią w czasie iścia? Stopy pierwszy raz poczułem w domu, jakieś 10 minut po zdjęciu butów.
Koniec! Następnym razem  biorę termos i ubieram się jeszcze cieplej. Dość tej amatorki.
Na swoje wytłumaczenie mam tylko to, że sądziłem, iż posiedzę dziś max. 3 godziny. Niemal sześciu w ogóle nie zakładałem!

Wychodząc z lasu, zrobiłem uroczą sosnówkę. Jakoś mi się z bombeczką skojarzyła :)

Porządni leśnicy zasilili już paśniki. Ten leśniczy, a znam Go, jest naprawdę bardzo w porządku!
Jego las jest zadbany i dopatrzony. Widać, że ma świadomie porobione ostoje i mateczniki. W każdej części lasu są użytki o szczególnym znaczeniu ekologicznym. Pokazywałem je w poprzedniej Opowieści. Oby reprezentanci ministra dewastacji środowiska - szyszkina, nigdy nie dotarli w te tereny!

Poniżej kolejne zdjęcie z cyklu "warmińskie podziały".

I osnuta w zimnej wilgoci, sama Ona - falująca Warmia! Zawsze piękna!

Sami widzicie, nie zawsze jest niedziela!
Jakkolwiek to dziwnie brzmi, wypowiedziane w niedzielę właśnie, ale ... nie zawsze jest niedziela!