Nicość ponura ... ;)

Być może to co dziś pokażę, to ostatni śnieg tegorocznej zimy.
Tzn. w grudniu też będzie tegoroczna, ale wiadomo o co chodzi ;)
Najzwyczajniej w świecie lubię zimę. Prawdopodobnie gdyby jej nie było, nie kochalibyśmy aż tak wiosny czy lata.
Słyszał ktoś np. Greka, który komentuje nadchodzącą wiosnę? Nie. A my robimy to z niezmiennym zachwytem od lat i w dodatku z emocjonalnością dziecka czekającego na choinkowe prezenty.
Miłe to wszystko, bardzo miłe. :)

Moja ostatnia, czyli niedzielna wyprawa, odbyła się jak większość moich eskapad, bez względu na pogodę. Ta bezwzględność niestety nie wspiera moich fotograficznych zapędów, tzn. nie pomaga. :)
Bynajmniej ostatnia niedziela do łaskawych nie należała. W zasadzie nie wiem, czy w ogóle był dzień, czy przypadkiem noc nie trwała od soboty do poniedziałku z lekkim, przejściowym przejaśnieniem :)

W taki dzień pałętanie się po lesie zdaje się na nic. Nie mniej jednak to moment pokory, w trakcie którego spotkanie nawet tak pospolitej perełki poprawia humor. Prawda, że ukryta w leśnej głuszy, w panującej ciemnicy, wydaje się być jakaś szczególna? :)
No wiem, dla większości nie jest, ale ja, być może całkowicie naiwnie, tak ją odbieram.

Przy okazji pobytu w lesie, (specjalnie dla Was! ;) ) sfotografowałem typowo zimowe odchody jelenia. Jak widzicie różnią się od letnich, regularnych bobków.
Nie wiem czy ten news wyda się fascynujący, ale gdyby ktoś z Was miał łamać sobie głowę czyjeż to "perełki" odnalazł, spieszę donieść, że zimowe jelenie bobki, z tytułu zmiany karty dań, często wyglądają tak właśnie. Czyli są większe i mają takie dziwne kształty.

Jak widać, gdy pogoda jest "skaszaniona", człowiek "schyli się" z różnych powodów :))))

Opuściłem las.
Opuściłem z obawy, że gdy zostanę dłużej, powstanie np. przewodnik po odchodach leśnych zwierząt, a nie wiem, czy dalibyście radę przez to przebrnąć :)

A poza lasem szaro-bura mgła ...
No ni groma nie idzie z niej nic wycisnąć, panuje półmrok, w powietrzu brakuje kolorytu i przestrzeni.
Ale nie wymnientkam!

Fajny rudel z trzema koziołkami przemieszczał się skrajem bezlistnych chabazi.*

* chabazie to w moim slangu, czy może momentami narzeczu, krzaki, zakrzaczenia, chaszcze czyli :)

No i one, te sarny tak szły i szły i nic, a nic nie działo się ładniej ... szarość.

Ale, no właśnie, zawsze jest jakieś ale, w tym momencie zauważyłem samotnicę hen daleko na horyzoncie.
I wiecie co?

I nagle ta szarość i nicość ponura wydała mi się istotą tego zdjęcia ... kadru tego sensem.

Jakiś warmiński bezkres łagodno-morenowy i ta bidula porzucona w szaroburej rzeczywistości jak niechciane dziecko Boga, czy może dziecko niechcianego Boga, sam nie wiem jak to się poprawnie mówi.

Płaskie, jednolicie szare niebo też wydało mi się jakąś wartością, której nie można pominąć i tak popełniłem kolejne zdjęcie:

Chyba zwariowałem, ale wróciłem do lasu!
Tam jak widać, zdarzały się momenty pozbawione wszechobecnego zamglenia.
Dumna i ostrożna mama, regularną leśną ścieżką, prowadziła dwójkę pociech. Drugi, ociągał się nieco, więc nie załapał się na ten kadr :) 

... a już myślałem, że żuraw ... a niech to! ;)