zdjęcie, którego pokazać się nie da!

Dziś przeżyłem coś nieprawdopodobnie wyjątkowego i muszę to opisać.
Poświęcam opowieść zdjęciu, którego ... nie zrobiłem.
Dziś wybrałem się wzdłuż Łyny. Zacząłem od Rusi, minąłem słynne fragmenty mostu we wspomnieniach Sójki i pokonałem jeszcze wiele kilometrów dochodząc niemal do Ustrychu.
Trasa piękna, ale dziś wyjątkowo trudna. Cała ścieżka wiodąca urwistym przełomem rzeki pokryta była lodem. Drobiłem jak gejsza w przyciasnym kimonie. Pośladki napięte jak dwa ząbki czosnku, nogi lekko ugięte w kolanach. Męczarnia to dla tego wysiłku poważny komplement.

Jeszcze przed Rusią spotkałem krzykliwe.

Dotarłem do miejsca, w którym Łyna tworzy fragmentaryczną odnogę. Ponieważ znalazłem tu bardzo świeże zgryzy, postanowiłem zasiąść na czas jakiś.

Po 30 minutach zacząłem się z nudów wygłupiać z aparatem. Ustawiłem samowyzwalacz na 12 sekund opóźnienia, oparłem go o drzewo i robiłem zdjęcia z 7-io sekundowym otwarciem migawki.
Stare chwyty, takie trochę disco-polo fotografii ale co miałem robić?

 Oczywiście woda się "zwaciła" i o to w tej zabawie chodzi.

No i teraz wyobraźcie sobie taką scenę:

Aparat zaczął odliczać do 12-stu sekund. Nagle za odległym zakrętem rzeki pojawia się sylwetka nadlatującego w moją stronę dorosłego bielika, który leci stosunkowo nisko nad rzeką. (10sek) Tło do tej niezwykłej sceny stanowi ciemna ściana starych drzew. (8 sek) Zjawiskowa chwila, bielik ciężko pracuje skrzydłami, widzę wszystko jak w zwolnionym tempie. (6 sek)  Gdy mnie zauważył, był nie dalej niż 40 metrów ode mnie! (4 sek) Rozpoczął odhamowywanie z nawrotem. Tułów ustawił w pionie, skrzydła pracowały w odwrotną stronę odpychając się od wilgotnego powietrza, błysnęły śnieżnobiałe sterówki - poezja! Malowniczość, której nie da się opisać. (2 sek) Samowyzwalacz wciąż odlicza, bielik znika - migawka! Siedem sekund otwarcia ... bielika nie ma w kadrze.
W trakcie całego zajścia nie mogę skorzystać z aparatu!!! Wyobrażacie to sobie?
To było jak zły sen. Bardzo zły sen. Gdybym to sfotografował, miałbym prawdopodobnie fotę życia. A już na pewno w kategorii bielik.
Oczywiście te kadry długo pozostaną w mojej głowie, pokazać ich jednak nie mogę.

Mocno zdegustowany ale pełen pokory i zrozumienia, podnoszę się.
Robię kilka kroków i okazuje się, że gdybym jednak pozostał jeszcze chwilę, miałbym koziołka, który szedł w moją stronę.
Ale przynajmniej nagrałem dla Was jego poirytowane szczekanie, co będzie świetnym uzupełnieniem do zapisu dziwnego głosu młodego koźlaka zamieszczonego w poprzedniej opowieści.

Scena poniżej zrobiła na mnie wrażenie.
W tym leżącym drzewie jest coś czego nie umiem opisać, jakiś szczególny dramatyzm.
Może to przez te korzenie wyraźnie kojarzące mi się z kończynami.

Jak widać poniżej kowaliki też mają swoje rozdroża :)

Tenże kowalik po chwili usiadł na suchym konarze. Zdjęcie zrobiłem, bo ... no sami zobaczcie:

Konar niczym Derwisz porwany mistycznym tańcem trzymający kowalika w prawej dłoni!
Widzę pochyloną w transie głowę, rozrzucone ramiona, tułów naprężony w szaleństwie.
Qrcze, mam nadzieję, że nie tylko ja to widzę :)))

W objęciach ...

Kto zna naszą Puszczę, pozna ten granit i będzie dokładnie wiedział, gdzie byłem :)

Udało mi się spotkać spore stado jak sądzę dzwońców. Imponujące. Żałowałem, że w tak ciemny dzień. Gdyby dostały nieco słońca, wyglądałyby bajecznie.

Tu się dzieje :)

Deficyt żywiołków spowodował desperackie uwiecznienie tej pary. Przecież są piękne.

Wracając zauważyłem spory rudel saren w dość ciekawej scenerii.

Trudny, bardzo ciemny dzień. Ale zawsze coś tam, coś tam ;)