Przebłyski ...

Piąteczek, piątunio!

Wczoraj przez chwilę dostrzegłem słońce.
W te pędy (obcokrajowcom uczącym się polskiego wyjaśniam, że w tym zwrocie nie chodzi tyle o rośliny, co o pośpiech) wydarłem z domu.

Natychmiast pomyślałem coś w stylu "O Warmio moja miła!" i co chwila fotografowałem wyrwane z dotychczasowego mroku, rozświetlone kadry.

Wszystko mnie cieszyło, nawet pospolite "niemowy".

 Można było eksperymentować, bo z tytułu wiatru, co i rusz inne niebo!

Nawet "infra" wydawała się atrakcyjna, choć w kadrach omijam ślady człowieka, jak mój niezapomniany pies kałuże.

To oczywiste - wbiłem do lasu!
A w lesie bosko ... przez moment. W lesie ogromna chmura zaskakuje. Nie widać jej z daleka, jak na polu. Pchana wiatrem wyłania się gwałtownie zza drzew i efekt jest taki, jakby ktoś nagle wyłączył światło!

W ciągu pół minuty zrobiło się ciemno.
Wypad!
Lecę szukać ostatniego światła na otwartej przestrzeni.

A tu dzieje się!

Krowy z niezmąconym niczym umysłem, kontynuowały rozpoczęty rano posiłek. I tu mam z nimi wspólny mianownik, bo ten scenariusz na życie bardzo by mi odpowiadał. Wstać, jeść i od czasu do czasu oddać trochę płynów ustrojowych! Farciary!

To drzewo gdyby umiało przemówić, brzmiałoby to raczej "Nie ja, lecz chamskie śruby we mnie!"

W konsekwencji tego powyższego obrazka, po uświadomieniu sobie czegoż to w imię wiary nie położyliśmy pod ołtarzem ofiarnym, nie mogłem oprzeć się przed wykonaniem tego kadru.
Jakoś mi tu konweniował.

Piękny, krwisty zachód słońca ... można by rzec ;)

I tak, to raz zachwycając się cudem jakim jest Warmia, przyroda, raz popadając w spontaniczną kontemplację nad dysonansem poznawczym jaki wynika z faktu bycia człowiekiem, spędziłem wczorajszy wieczór.

Mam ten kadr w stu odsłonach, w stu różnych porach roku, dnia i pogody :)

Sesję zamykałem nocnym już zdjęciem sarny.

 Nie mam pojęcia jak aparat ją zobaczył, bo jej już nie widziałem!