Bór obdarzył wieczorem!

Piątek sączył się leniwie, choć nie bez zawodowego sukcesu.
Telefony zamilkły dość prowokacyjnie. Znakomita większość społeczeństwa jak co roku od wieków mentalnie przeniosła się już w rejony świąt. Piszę świąt w liczbie mnogiej, bo tak jest w rzeczy samej. Te święta są bardzo interesującą hybrydą by nie powiedzieć językiem korporacyjnym, fuzją dwóch różnych obrządków.
Starszy z nich to sięgające pogańskich czasów święto przesilenia wiosennego, święto płodności.
To święto bogini Eastry. W kulturze anglosaskiej do dziś to święto nazywa się "Easter" od imienia tejże. Dla Słowian to było święto Jaryły  - boga płodności i zwiastuna wiosny.
No cóż Wam powiem, kiedyś obchody tych świąt miały inny przebieg niż dzisiaj, choć w pewnym sensie również kręciły się wokół ... jajek ;)
Przy okazji malowanie pisanek jest również zwyczajem znacznie starszym od chrześcijaństwa i sięga 5 tysięcy lat.


Chrześcijańska część społeczeństwa ma do uczczenia nieprawdopodobną wręcz historię, t.j. męki chrystusowe, Jego śmierć i cudowne zmartwychwstanie czyli całe misterium paschalne.
Mi, naturaliście, bliżej do pierwszego, co nie znaczy, że nie zazdroszczę katolikom wiary. Zazdroszczę, nawet bardzo. Chciałbym wierzyć, że ktoś dba o mnie i moją rodzinę, czuwa nad naszym losem. Bardzo to egocentryczne, wręcz egoistyczne. Oczywiście czułbym się znacznie lżejszy bez poczucia niczym nieograniczonej odpowiedzialności, za każdy dzień, w którym podejmuję decyzje dotyczące mojej rodziny. Tak, to musiałoby być coś pięknego i niezwykle komfortowego, taka wiara w Ojca Opatrznościowego.
Gen odpowiedzialny za mistyczny ogląd świata nie uaktywnił się niestety w żadnej z moich komórek. Szkoda.

I po tak minionym dniu, postanowiłem zajrzeć do lasu, podejrzeć, czy tam również panuje przedświąteczna cisza.
Jakież było moje zdziwienie!

 Na przeuroczej śródleśnej polance dwie łanie poderwały się z kąpieliska.
Było mi głupio, że je spłoszyłem przerywając osobliwe wieczorne SPA.

   Bez histerii ale podtruchtały w stronę ciemnej ściany lasu.

 Tu zatrzymały się i dopiero teraz postanowiły sprawdzić co było przyczyną niepokoju.

Całą akcję obserwowały dwie sarny ukryte między ogromnymi dębami. Na zdjęciu jedna z nich.

 Wiecie co, nie chciało mi się łazić tym razem. Zasiadłem na pniaku i w tym miejscu spędziłem ponad godzinę ... bezowocnie :)

 Warto było ruszyć du..sko, bo nisko zachodzące słońce rozpoczęło spektakl "świateł i cieni"

 Magiczne miejsce.

Poszedłem na oddaloną inną polankę i ...

Ku mojemu zdziwieniu, w moją stronę wielkimi susami podążał kuna leśna!

Światło było już mocno reglamentowane, więc jest jak jest.

                              

 Na szczęście i w niepojęty dla mnie sposób, kuna wskoczyła na najbardziej fotogeniczny ... "pędzel" jaki jest w całym tym lesie.

Zapatrzyła się przed siebie, więc cmoknąłem.

 Musiał się obejrzeć, a ja wiedziałem, że mam maksymalnie sekundę na to zdjęcie.
Na szczęście migawka otworzyła się w tym czasie, czyli w czasie 1/60 sekundy!
Trudno mi będzie "pobić" to zdjęcie. Drugi raz w życiu pewnie już takiej foty nie zrobię.
Jak na zawołanie, jak na umówionej i suto płatnej sesji!

 Ostatnie tego dnia promienie szybko zachodzącego słońca zdawały się mówić - Mikunda, idź już stąd, zaraz będzie ciemno.
A w lesie ciemno robi się znacznie szybciej niż na otwartej przestrzeni.

 Byłem pewny, że to koniec spotkań. Nie mogłem się nadziwić, że ta piękność stanie na koniec na mojej drodze. Zdjęcie mocno rozjaśniałem, bo było już naprawdę mocno szaro.

Wjechałem do miasta i ... zamarłem! Na niebie big moon w całej intensywnie barwnej okazałości.
Nie mogłem się nie zatrzymać.
Co za wieczór!
To się nazywa płodność! ;)