Las jaki kocham ...

Tytuł nie jest do końca precyzyjny, ponieważ kocham każdy las i w każdej odsłonie.

Wszystkie jego oblicza wydają mi się interesujące. 

Dziś pokazuję wybrane kadry zimowego lasu z nadzieją na Waszą refleksję, że zima w lesie bywa zaskakująco interesująca. Przynajmniej potrafi taką być, barwną, dostojną i tajemniczą. Każdego roku ulegam przemijającemu czarowi zimowych chwil. Zimą, jak w żadnej innej porze roku, warunki i widoki zmieniają się zaskakująco szybko. Po mroźnym i suchym poranku, nadchodzi ciepły i mglisty dzień. Ziemia paruje, tworząc tajemniczo snujące się zimne opary. Następne wyjście do lasu i przyroda oferuje świeży opad śniegu. W nagrodę, za krótki, często zbyt ciemny dzień, otrzymuję łatwą do przeczytania książkę tropów. Jestem na bieżąco z tym, co wydarzyło się dzień, godzinę, czy kwadrans przed moim przyjściem. Każde zwalone drzewo otrzymuje dodatkowy majestat spotęgowany chłodem i wilgocią unoszącą się w powietrzu. Latem nie ma tych doznań. Wszystko wydaje się powierzchowne i oczywiste. Las żyje świergotem ptaków, nawoływaniami grzybiarzy i turystów. Być może z tego powodu uwielbiam tą chłodną, zimową samotność w lesie ... uwielbiam ją szczerze. Każde spotkanie z dzięciołem czarnym, myszołowem czy czaplą, która została na zimę ma inny wymiar. Kowalik czy pełzacz leśny okazują się perełkami zimy. Takie spotkania mają wymiar kolekcjonerski. Są prawdziwym prezentem w surowym, powściągliwym otoczeniu. Zapraszam do kilku sekwencji z "moich zimowych lasów".