a to ci Belzebub!

Zapowiadana pogoda nie nastrajała wprawdzie, ale ostatecznie nie było tak źle. Cały dzień miał padać deszcz ze śniegiem, jednak trochę tylko postraszyło rano, a później już dało się wytrzymać. Słońca wprawdzie nie było, ale bywały też ciemniejsze dni od dzisiejszego. Do czatowni szedłem cichutko, bo las był pocięty świeżymi tropami. Czuło się aktywność zwierząt. Potraktowałem to jako zapowiedź ciekawego dnia. Niestety trzy kilometry, które mam do pokonania na miejsce zasiadki, spełzły na niczym. Dosłownie spełzły, gdyż tempo marszu miałem jakbym pełzał, a nie chodził. Wynikało to z dwóch kwestii. Przede wszystkim, po zeszłotygodniowym przemarznięciu, ubrałem się w sposób "zasiadkowy" czyli na grubo. Nie chciałem się zbytnio przegrzać. Siedzenie zimą w czatowni z mokrymi plecami nie jest najlepszym pomysłem. Należy pamiętać, że tacham również plecak, przecież fragmenty drobiu muszą mieć skąd wypaść, o konieczności dostarczenia ich w miejsce wypadowe nie wspomnę. Pamiętacie, że one wypadają porcjami ... rosołowymi! Druga przyczyna to chęć poruszania się najciszej jak to było możliwe. Do czatowni dotarłem po godzinie. Dziś kruki były nad wyraz czujne. Nie usiadły. Czekanie upływało mi w świdrujących odgłosach dzięcioła czarnego, który najwyraźniej ropoczął już zaloty! Dziwne, ale tak było przez cały dzień. Latał z miejsca na miejsce, grał na konarach, śpiewał, ogólnie wprowadzał sporo zamieszania. Po rutynowym niemalzamarznięciu jeszcze bardziej rutynowo wyruszyłem "w puszczę" by odzyskać nieco ciepła. To była dobra decyzja. Szedłem właśnie wzdłuż sosnowego młodnika gdy moją uwagę zwróciły wylatujące w górę gejzery ziemi. Dzik. No niemalże dzik - warchlak. Ale zauważyłem go z odległości prawie dwustu metrów. No, no Mikunda, nie jest z tobą tak źle - pomyślałem usatysfakcjonowany swoją spostrzegawczością. Wiatr mi sprzyjał. To oczywiste, bowiem nigdy nie wybieram marszruty z wiatrem. Podejście go nie okazało się łatwe, ponieważ on buchtował w starym lesie, a między młodnikiem i starodrzewiem była jeszcze do pokonania otwarta polanka. Miałem idelany zimowy kamuflaż na taką okazję. Sprawdził się, dotarłem do lasu. Teraz do warchlaka pozostawało jakieś 40 metrów. Rozejrzałem się ostrożnie czy mamuśka nie obserwuje malca i krok po kroku, krok po kroku, zbliżałem się do celu. Młodzieniec był tak zapamiętały w plądrowaniu podszytu, że zapomniał sprawdzać co dzieje się wokół niego. Ostatecznie znalazłem się krytycznie blisko niego - cztery metry! Co za radocha. Ech, żeby tak było trochę jaśniej. Trzaskałem fotę za fotą, aż przyszły postrach knieji podniósł w końcu wzrok prosto na mnie. Byłem pewny, że to scena kończąca spotkanie, a on popatrzył na mnie, położył uszy po sobie, poprzyglądał mi się i ... dalej do buchtowania! Co za szok!!! Byłem od niego naprawdę 4 metry!!! To był dla mnie ogromny komplement, bowiem dzikus od tej pory co jakiś czas kontrolnie rzucał na mnie wzrokiem, ale ani myślał się bać, tym bardziej uciekać. Te jego spojrzenia doskonale będzie widać na zdjęciach. Bliżej jednak podejść nie pozwolił :) Żeby było jasne, spróbowałem. Odchodził o tyle, o ile ja podchodziłem. No po prostu cyrk! Uznałem się za istotę lasu - nie płoszę zwierząt! Ostatnio "Bagienny" czyli Wojtek Gotkiewicz, napisał ustosunkowując się do mojego komentarza - zgadzam się z  "Leśnym". Po dzisiejszym spotkaniu uznałem, że w pełni zasłużyłem na taką ksywę - zostaje! :) Wracając z lasu zabrałem na stopa dziewczynę. Gdy wsiadła okazało się, że jest ... śliczna! Moja natomiast gęba była pomazana w barwy maskujące. Nawet Jej powieka nie drgnęła. Wsiadła i jakby nigdy nic, zapytała co to za malowanki?!? Urocze. Dzień udany nadprogramowo! A teraz popatrzcie na warchlaka w kilku odsłonach. Sporo radochy, sporo dynamiki. Grudy ziemi dosłownie fruwały mu nad głową, a on sam z tą grzywą i upapranym ryjkiem wyglądał jak tytułowy Belzebub! Następnym razem poszukam mamusi!