post jednego zdjęcia cz.5 (chyba)

Miniona niedziela nie należała do najłatwiejszych, ale po przesiedzianej, deszczowej sobocie, nie mogłem już zrobić nic innego niż pójść do lasu. Posty jednego zdjęcia przeznaczam wyłącznie na takie zdjęcia, które wg mnie (oczywiście subiektywna ocena) prezentują fotografię, która ma jakieś drugie lub głębsze dno emocjonalne. Mi jest o wiele łatwiej wybrać takie zdjęcie, ponieważ wiem jakie za nim kryje się przeżycie, a Wy niestety widzicie wyłącznie fotografię. Do tego zdjęcia czuję taką właśnie "miętę", bo powstało w szczególnym dniu. Do lasu poszedłem w nienajlepszej formie. Dzień wcześniej bliski mi człowiek, mocno mnie zranił, a towarzyszące na każdym kroku poczucie absolutnego rozczarowania, zabierało myśli daleko od ukochanej przyrody. Zasiadłem w nowej czatowni, z której niedawno fotografowałem chmarę jeleni na zaśnieżonej polanie pozrębowej. Sosny gięły się nade mną pod uderzeniami silnego wiaru. Las wył i skowyczał z każdym podmuchem. W zasadzie aura była spójna z moim nastrojem. Szczęśliwie otoczony przyrodą, pozytywną energią, z każdą chwilą czułem jak poprawiają się również moje wibracje. Odzyskiwałem równowagę. Przelatujący w pobliżu bielik dopełnił szczęścia. Oczekiwanie na kruki wypełniały, konieczne po ostatnich wichurach, drobne naprawy kryjówki. Wpadłem na pomysł, by otwór na obiektyw zrobić też na drugiej ścianie szałasu. I to była dobra decyzja! Nad wyraz czujny kruk nie zorientował się, że jestem tak blisko. Nadeszły ciemne śniegowe chumry. Czułość matrycy powędrowła wysoko. Efekt ziarninowania szczęśliwie zapracował na specyficzny nastrój zdjęcia. Gałązki wokół otworu zrobiły coś na kształt winiety. Ostatecznie zdjęcie niesie taki ładunek, jaki chciałem. Niestety tego dnia, nic więcej nie pokazało się w "judaszu" kryjówki. Po czterech godzinach, przemarznięty do kości, wyruszyłem w drogę powrotną. Wiatr wzmagał się, a temperatura odczuwalna spadła grubo poniżej zera. Gdy opuszczałem las ... wiatr rozgonił chmurzyska i gdy zbliżałem się do domu ... przejaśniało. Co za pech, chyba nie dane mi było tego dnia nic więcej. Nie mniej jednak wracałem szczęśliwy i zrelaksowany. Kocham las za równowagę, którą mi daje, za to, że zbiera ze mnie to wszystko, czego chcę się aktualnie pozbyć. Tak patrzę na tego pięknego kruka i myślę, że właśnie On przyleciał po moje złe emocje, by rozkrakać je nad polami i łąkami i roztrzepać skrzydłami nad lasem. Prawdziwy Przyjaciel!