To był zamach!

Zapędziłem się tropiąc wiadomo kogo, bo przecież nie co. Wilka. Szedłem, szedłem i zaszedłem, jak powiadają mędrcy. To na pewno przez tą cholerną przyczynowo-skutkowość Wszechświata. Iście, czyli proces chodzenia, nie może przez to być po nic ani donikąd. Iście musi prowadzić do jakiegoś celu. No i doprowadziło!
Nie wiem kiedy znalazłem się w ... bagnie! No może nie dosłownie w bagnie, ale buty nie dały rady.
Iście po mokrym grząskim gruncie okalającym bagno skończyło się nieprzyjemnym wniknięciem zimnej wilgoci do wnętrza butów.

Rekompensatą za rozszczelnienie i ubytki ciepła, okazał się nadzwyczajnie urodziwy las, w którym się znalazłem.

Mam nadzieję, że podzielicie moje zdanie, że w tak pięknych okolicznościach przyrody, można było się zatracić. Się zatraciłem!
W pozycji kucznej, skoncentrowany, fotografowałem jakąś kolejną scenę. Nagle usłyszałem przerażający, szybko zbliżający się do mnie dźwięk! Nie miałem pojęcia co to może być, a nie ukrywam, że zrobiło się dziwnie. Bez "pękawki", ale dziwnie.
Jeżeli nigdy w odległości 1,5 metra, nie przeleciał nad Waszą głową dzięcioł czarny, to nie wyobrazicie sobie tego. Ja pierniczę ileż ten ptak generuje dziwnego dźwięku! To taka mała czarna husaria.
A oto sprawca zamieszania:

 Usiadł sobie jak gdyby nigdy nic i sprawdzał czy zrobił na mnie wystarczające wrażenie. No zrobił!
To był perfidny, bezkompromisowy, obliczony na duże straty w szeregach wroga, zamach! ;)

Odszedłem, a niech ma za wygraną. Może kucnąłem blisko drzewa, z którym wiązał jakieś rodzinne plany. Poprosiłem, żeby więcej tego nie robił ;)

Opuściłem las i oczywiście, dla kontrastu ... zamglone żurki!

Noooo, z tym kontrastem to chyba nie trafiłem. Powietrze było tak wilgotne, że kontrast, to ostatnie słowo, które kojarzy mi się z tym zdjęciem :))