jednoporożec!

Wiem, wiem, znowu jeleniowate ...
Myślę, że każdy ma jakąś karmę w życiu, więc spieszę donieść, że moja jest taka właśnie :)
Zdaję sobie sprawę, że to może być "zajechany temat" ale dziś dopełnię pewnej formalności.
Gdy zaczynał się rok, miałem nadzieję, że tej wiosny uda mi się pokazać byki w każdej możliwej formie pod względem poroża.

Planowałem zatem pokazać byki:
- w pełnym uzbrojeniu, czyli posiadające dwie tyki wieńca - zaliczone
- z  jedną tyką, czyli w czasie zrzucania poroża - dziś właśnie (słabe ale widoczne)
- gomułę, czyli byka po zrzucie - zaliczone
- byka w trakcie nakładania nowego poroża, czyli ze scypułem - zaliczone

Oczywiście z przyrodą umówić się nie da, więc nie bawiąc się w obiecanki cacanki, siedziałem cicho, pielęgnując jednak w duszy nadzieję, że osiągnę zakładany cel.
Sobotnie wyjście dopełniło oczekiwań, zatem do dzieła.

Dzień rozpoczął się pochmurnie. W powietrzu wisiała wilgotna szarość i nic nie zapowiadało najmniejszego nawet wsparcia dla błąkającego się po lesie fotografa. No cóż ... nie pierwszyzna.

Pierwsze spotkania odbyły się w takiej właśnie "płaskiej" aurze. Koziołkowi w lesie w zasadzie nadepnąłem na raciczki. Powstały rozmazane zdjęcia, choć z takiego bliska, że nie mieścił się w kadrze. Idąc dalej, żałowałem zmarnowanej okazji gdy nagle na polanę, wyszły trzy kozły.

 Jeden z nich, starszy, trzymał się nieco na uboczu, jednak te dwa młodziaki dały mi koncert gonitw i podskoków.

 Oglądało się to z uśmiechem i przyjemnością.

Gdy dotarłem do ulubionego i dość często odwiedzanego miejsca, nagle coś się zmieniło w powietrzu.

Do śródleśnej polanki, dotarło jakieś tajemnicze, by nie powiedzieć mistyczne światło.
Gdyby nie ono, nie przekonałbym się ile było w powietrzu wilgoci. Na chwilę przeniosłem się do krainy baśni. Oglądane otoczenie wyglądało jak obraz wyświetlany z projektora, tylko tym razem, byłem częścią tej projekcji! Byłem po tej ciekawszej stronie obiektywu. Trawy zalśniły metafizycznie, a pokryta brudnym kożuchem woda kanału melioracyjnego, wydała się być złotem. Drugie plany rozcierały się w mgiełce, a ja czułem wilgotne ciepło przedzierającego się przez chmury słońca. Sytuacje jak ta, trwają chwilę, ale w pamięci pozostają na lata. Nie warto w takim momencie być w domu ... :)

Wszedłem do starej części lasu i ...

... ponownie kozioł. To lubię! Starodrzew co się zowie i światło kładące się po obrysach.

Właśnie się zastanawiałem jak podejść wygrzewającego się leniwie lisa.
Wszedłem do lasu, aby go zajść pod wiatr i ...

 ... okazało się, że z lewej strony byłem bacznie obserwowany :)

Pięknie wykonany zwrot i tyle sesji. O lisie też mogłem zapomnieć :)

W międzyczasie sfotografowałem sporo ptaków, ale o tym w następnym poscie.
Zrobiła się dziesiąta godzina, słońce wdrapało się wyżej i nie ukrywam, że właśnie opuszczała mnie wena. Zawsze gdy robi się ciepło i widno, tracę koncept. Może dlatego, że las w takim momencie traci na tajemniczości.
A gdy nie czuję tej ulotnej magii w powietrzu, nie chce mi się tak po prostu łazić :)
Jako deskę ratunkową przyjąłem wejście w las świerkowy. Jest tam wystarczająco ciemno, by przedłużyć sobie tzw. atmosferę:)
Okazało się, że jelenie wybrały na odpoczynek to samo miejsce!
Nie dało się po wiatrołomie świerkowym iść cicho, więc jelenie podeszły do wzniesionego powyżej, nieco bardziej prześwietlonego lasu. I całe szczęście, choć ja jeszcze nie miałem o tym zielonego pojęcia.
W pewnym momencie widzę jak górą idzie gomuła!

 W słońcu błysnęły pozbawione poroża możdżenie.

Nagle pojawił się jeszcze byk "kompletny" co o tej porze jest już miłą niespodzianką.

 Potem dostrzegłem tego "jednorożca" choć powinienem powiedzieć "jednoporożca" zanim ktoś mnie pouczy. ;)

Ten tajemniczy, niezwykle cichy pochód zamknął szpicak-nieszpicak, bo gdy się obracał, dostrzegłem, że ma jakieś namiastki odnóg. Rachityczne ale jednak były.

p.s.
skoro przyszła mi do głowy nazwa "jednoporożec" dla byka z jedną tyką, to wolę się nie zastanawiać, skąd wzięła się nazwa ... "zaporożec"! ;)