Rogowanie!

Dzisiejszy dzień zaczął się od bezchmurnego nieba, czyli tak jak nie lubię. Zrobienie w godzinach porannych poprawnego zdjęcia w lesie, gdy świeci słońce, jest w zasadzie niemożliwe. Są takie kąty padania światła, pod którymi aparat głupieje, do tego dochodzą niezwykle silne kontrasty, słowem kaszana. Ale służba nie drużba, rykowisko tuż tuż, iść trzeba.

To czas który od lat poświęcam na pilne rozpoznanie lokalizacji byków. Staram się zorientować skąd dokąd wędrują, jak przebiegają ich ciągi godowe, gdzie będą trenowały przed rykowiskiem. Połowa sierpnia to odpowiedni moment na takie prace. 

Dwa wpisy wcześniej - http://krzysiekmikunda.blogspot.com/2016/08/filmy-z-rykowska.html

pokazałem zeszłoroczne filmy jak wyglądają zaprawy przed decydującym starciem. 

Dziś wyszedłem dokładnie z taką samą nadzieją, że uda mi się tego typu obserwacja.

Ogromna ilość tropów była nieco myląca. W związku z tym dwie godziny spędziłem niepotrzebnie w części lasu, w której byków nie było. Tropy wiodły w każdą stronę i coś musiałem pokićkać z ich analizą. Zdarza się.

Drogę przebiegły mi dziki.

Oczywiście byki, bykami, ale nie byłbym sobą, gdybym nie zrobił z tego spotknia więszego użytku :)

Poszedłem za nimi. Okazało się, że to co widziałem to maleństwa. Mamuśki podszedłem na skraju młodnika. To były naprawdę dorodne lochy. Spotkanie przebiegło jak zwykle w miłej atmosferze. :)

 Ta z lewej na sto procent znana jest pod nickiem - "długi ryj"! :)))

Powoli kierowałem się w stronę bardziej obiecującego lasu.

Ponownie drogę przebiegły dziki.

Tym razem w ładnych, typowych dla Puszczy Napiwodzko-Ramuckiej, okolicznościach. 

Ostatecznie dotarłem do tej części Puszczy, o której mogę powiedzieć - PIĘKNA!!!

Drogę przebiegł mi byk. Zdjęcia nie zdążyłem zrobić, ale miałem wrażenie, że to mógł być ostatni z członków stada kawalerskiego. O tej porze roku, byki często trzymają się razem. Co jakiś czas dochodzi między nimi do rogowania. To jeszcze nie są te walki pełne agresji, ale treningi, zaprawy ... jak zwał.

Po pokonaniu dwustu powolnych kroków, między drzewami zamajaczyły mi sylwetki oczekiwanych bohaterów dnia. 

Starałem się je podejść. Niestety podchód w jagodzinach i leśniej trawie nie jest łatwy. W jagodzinowych krzaczkach leżą ukryte cholerne gałązki sosnowe, które strącił wiatr. Nie sposób przewidzieć, kiedy trzasną pod naporem buta. Najgorsze, gdy taki mikrokonarek sterczy pionowo i but go bezceremonialnie kruszy! Szyszki - kolejna katastrofa dźwiękowa! 

Od pewnego czasu, podczas podchodzenia jeleni, pękam ze śmiechu, gdy przypomnę sobie pewną blogerkę, która chcąc za wszelką cenę zrobić wrażenie na czytelnikach, napisała, że robi podchód jeleni na bosaka. :))))))))) Chciałbym to zobaczyć - bardzo. Wcześniej musiałbym jednak założyć pampersa:).

Ale wracamy do tematu, tym bardziej, że dygresje rozweselające są już passe ;)

Zbliżyłem się do nich na tyle, na ile mogłem. Nie chciałem ich spłoszyć. 

Do moich uszu od jakiegoś czasu docierał dźwięk rogujących byków! A jednak - zaczęło się !!!
Niestety samego zwarcia nie widziałem. Tłukły się za świerkiem, a niech to.

Wszystkie miały świeżo zaschnięte błotko przyniesione ze SPA, czyli z babrzyska.

Bałem się, że usłyszą jak wali mi serce.

Wiadomo, od dziś będę w lesie codziennie :)

Las pożegnał mnie śliczną okolicznością, która tym razem otoczyła sarenkę :)

Do najbliższego! :)