1 wrzesień, czas iść do ... lasu! ;)

No ryczą, ryczą, wczoraj opuszczałem las po 22.00. Było elegancko. Pogadałem sobie z bykami, tym samym mam wstępne rozeznanie gdzie są i jakie. Jakie dotyczy oczywiście ich wieku.
Rykowisko jest w fazie rozgrzewkowej. Najstarsze byki odzywają się raczej leniwie i od niechcenia.
To co mi zostało w pamięci, to niezwykle rozgwieżdżone niebo z czytelnym ramieniem naszej galaktyki i odgłos walki byków. Usiadłem oparty o tylne koło Jeepa i zasłuchałem się w niesamowitym spektaklu. Powietrze było wyraziste, świetnie niosło dźwięki jak i obrazy. Tego typu emocja zostaje ze mną na długo. Wyjątkowe noce okresu rykowiska pamiętam nawet sprzed trzydziestu lat. Być może dlatego, że to były moje pierwsze wyprawy, a być może dlatego, że wtedy las był mniej zatłoczony. Gdy docierałem do serca Puszczy, miałem wrażenie, że jestem jedynym człowiekiem w promieniu wielu kilometrów. To mocno potęgowało przeżycia.
Dziś trudno o takie przekonanie. :)

Do lasu wszedłem o 4.40. Ciemno. Fajnie i tajemniczo. W przeciwieństwie do wieczornych wypadów, światła przybywa z każdą minutą. To lepsza strona porannych wyjść, choć uważam wieczory za ciekawsze. Gdy jest się samemu w lesie, o zmierzchu do głosu dochodzi wciągający, atawistyczny niepokój, chęć schowania się w jakiejś bezpiecznej jaskini. Chyba się od tego uzależniłem :)) Przyznaję jednak, że za każdym razem gdy ostatecznie wsiadam do auta, odczuwam coś na kształt ulgi. To silniejsze ode mnie.

Rano byki pomruczały niemrawo i szybko zamilkły. Cóż było robić. Poszedłem w stronę najpiękniejszej części lasu i tyle. Liczyłem na fart.
W pewnej odległości zauważyłem samotnego wycinka, czyli jeszcze nie dorosłego ale już słusznego samca - dzika.

Lubię Puszczę przed wschodem słońca. Wszystko jest takie pół monochromatyczne. Zielenie przygaszone, a dzik sprawia wrażenie nieprzeniknionej zjawy.

 Ku mojemu zaskoczeniu, zbliżał się w moją stronę. Nie zmieniło to jednak faktu, że w porannej ciemnicy ISO powędrowało aż do 2500!

 Udało mi się sprowokować go, by choć na chwilę się zatrzymał ... zapozował. W przyszłym roku będzie już miał widoczny oręż.

 Nasza życiodajna gwiazda trafiła tym razem w dwa wybrane drzewa. Budził się dzień. Gdy robiłem to zdjęcie nawet nie wiedziałem, że daleko w ostatnich planach majaczą sylwetki jeleni! (prawa strona kadru)

 Obejrzałem się za siebie ... cuda Panie, cuda!

 Po chwili kolejny dzik, tym razem loszka z "ubadzianym" tyłkiem, wędrowała samotnie.

 Oczywiście gdy "zaciągała mnie", musiała zatrzymać się w najciemniejszym zakątku! Norma :)))

 A las rozświetlał się z każdą chwilą.

 Miło, miło :)

Ja wędrowałem i mgły wędrowały wraz ze mną.

 Gdyby komuś przyszło do głowy, że dziki są może jakieś niemrawe czy coś ... to wystarczy spojrzeć powyżej. Chyba nawet gdybym był Spidermanem czy Flashem nie zdążyłbym go złapać w kadr! :)))
Poszybował jak wystrzelony! Gdybym się odpowiednio zsynchronizował, mogła być świetna fota ... cóż - życie, lekcja wciąż do odrobienia ;)

 Ślicznota :) Jadalny wprawdzie, ale jeżeli nie macie pewności, że to nie jest plamisty, odradzam!

Poniżej leśne żurawie.

 Ten widok w różnych porach roku i dnia często trafia w moje kadry. Uwielbiam to miejsce!

I co z tego, że byliśmy od siebie o krok, się pytam? W tej mrocznej części lasu liściastego, to nie ma znaczenia. Ostre zdjęcie w ruchu graniczy z cudem i już :)

No i tak to Panie ... o! ;)