Nie ma letko, tym bardziej lekko nie ma!

Nie ma "letko" jak to mówią, drugi dzień w deszczu i oczywiście w lesie. Deszcz w lesie to takie ciekawe zjawisko. Na początku widzimy, że deszcz pada ale do nas nie dolatuje. Zostaje w koronach. Później niestety jest gorzej, bo deszcz już nie pada, a nam ciągle leci na głowę - okap z koron. W konsekwencji po pewnym czasie deszcz w lesie pada ciągle, nawet gdy ma naturę przelotną :) Jak nie z chmury, to z drzewa!
No ale nie "wymnientkamy, bo twardym trzeba być, nie mnientkim!"

Nie wiem czy je pokazywać. Już samemu robi mi się głupio, gdy je fotografuję ... Chyba zacznę ukrywać kolejne zdjęcia jeleni. :)

Pierwsze zdjęcie powstało w warunkach, które ze światłem nie miało nic wspólnego.

Jak widać, nic nie widać :)))
Aparat nie zobaczył kolorów. Nie dziwi mnie to, bo ja ich też nie widziałem.

Dopiero kwadrans później, gdy podszedłem je drugi raz, a one znalazły się na otwartej przestrzeni, rzeczy potoczyły się kapinkę lepiej. Kapinkę, gdyż poranek wciąż był pochmurny, wilgotny i w ogóle to chyba jestem nienormalny, bo normalni na 100% wygrzewali się w domowych pieleszach oglądając Telesfora spod koca ... czy coś.

Nawet nie pytajcie przy jakich parametrach robiłem te zdjęcia. Masakra!

Dotarłem do lasu! Natłukłem bezowocnych kilometrów, że szok! Ogarnięty absolutną bezradnością zrobiłem zdjęcie ukazujące jak wzrasta nowy las. Te stare pojedyncze sosny, to tzw. nasienniki. Ich rolą jest obsypanie przygotowanej wcześniej gleby nasionami w ramach odnowienia naturalnego. Nasionko sosny, by zakiełkować musi upaść na mineralną frakcję gleby, czyli na odsłoniętą ziemię. Inaczej lipa!

A poniżej pomnik wystawiony przez naturę ku czci ... fotosyntezy!
Zobaczcie jak ważne dla życia drzewa jest światło - źródło życia. Brzoza szukając swojej przestrzeni w drodze do światła, była tak zdeterminowana, by nie przegrać z sosną, że zdecydowała się do końca życia walczyć z silnymi przeciążeniami. W każdej sekundzie jej życia. Na ten pień, mniej więcej metr nad ziemią, działają niewyobrażalne siły. Po kształcie pnia widać, że to "żyła". Sękata, łykowata, na pewno znacznie bardziej włóknista niż jej wyprostowane sąsiadki.

Po opuszczeniu lasu znalazłem pola, na których sejmikuje ponad setka łabędzi krzykliwych. Niestety znakomita większość z nich była niedostępna. Chyba, że zdecydowałbym się iść przez pole brnąc po kolana w błocie i niszcząc uprawę. Nie obudziła się we mnie aż taka determinacja.

I na koniec, niemal zupełnie niechcący, zrobiłem zdjęcie, które już w domu, mile mnie zaskoczyło. Przyznaję, że gdy je robiłem, nie widziałem tej niesamowitej gry świateł i cieni na drugim brzegu.
W taki dzień człowiek automatycznie nie szuka świateł ... ich nie ma!

Ciągle padało.
Po takich dwóch dniach, cieszyłem się, że wracam do domu ... kto by pomyślał, kto by pomyślał.

Nie bez satysfachy zauważyłem w kilku małych oczkach, pojawiające się lustra wody! Rzecz w tym, że nie widziałem tam wody od trzech lat!!! Może te deszcze są po coś. Oby!