pióra puchowe, a pustka w głowie ...

Dzień dobry :)

Wiecie co?
Jeszcze nigdy nie zacząłem opowieści od oficjalnego przywitania Was.
Wydaje mi się, że cham w tym przypadku to byłby komplement ;) Oczywiście przepraszam!

Ta refleksja tak mnie zbiła z pantałyku, ze zapomniałem wokół jakiego wątku miała się snuć ta opowieść.
Nie pytajcie też proszę skąd wzięło się słowo pantałyk, bo to jedna z większych zagadek etymologicznych. :)
Mi, półkrwi tatarowi, odpowiada teoria mówiąca o tatarskim pochodzeniu tego wyrazu.
Moi przodkowie pantałykiem mieli nazywać podobno swój łupieżczy szlak.

Ja dziś nikogo nie łupię, ale lepiej jest mieć mnie po swojej stronie ;)

O czym to ja naprawdę chciałem ... ??????

hm ....

No nic, wychodzi na to, że z tytułu sklerozy będę musiał zaraz za Wieszczem, zapisać się w pamięci potomnych jako autor kolejnej wielkiej improwizacji ... Tzn. nie żebym sugerował, że On, Wieszcz improwizował, bo zapomniał co naprawdę chciał powiedzieć, nie, nie nieeeee.
On mógł improwizować z wielu innych powodów. Może to wtedy rodził się RAP. Kto to dziś wie, kto to pamięta.

... hmmmm ... czekając na wątek, wciąż szyję jak kiepski krawiec ...

No dobra spróbujmy w tę stronę!
Za tydzień przylecą pierwsze żurawie, kruki już podobno gniazdują, śnieg jak obiecałem topnieje, wiosnę czuć w odwilżowym powietrzu.
Lubię zimę i głupio się z nią tak nagle rozstać, więc może pokażę kilka jeszcze mroźnych fotek.

(ciągle grubo szyję i naprawdę nie mam wątku prowadzącego, jeszcze 2-3 zdania i może coś złapię :)

Tym razem będzie to rozleniwiona w kontrastowym słońcu grupka łabędzi.
W jednym, choć niewymieszanym stadzie, były i krzykliwe i nieme.

Najwyraźniej ta oświetlona łacha lodu, przypadła do gustu jednym i drugim.
Jak widzicie, nieme trzymają się nieco na uboczu. Przy nieco mniejszej uwadze mogły umknąć jako odrębny gatunek.

(wciąż nic ... liczę już tylko na to, że zdjęcia jakoś uratują tę opowieść)

Nie mam pojęcia co go tak "wygło" ... może zapatrzył się na stado trznadli?
Zdaje się, że po prostu wyciągał się jak kot, któremu ktoś przerwał drzemkę.

 Poniżej kilka scenek ze stadnego przebudzenia.

No i odleciały!

Zawsze się zastanawiam, jak to możliwe, że pióra je chronią od zimna. Sierść to rozumiem, ale pióra!
I właśnie tego dnia, lecz kilka godzin wcześniej, miałem w lesie takie oto zdarzenie.
Obok mnie leci jakiś błonkoskrzydły. W lipcu nawet by mi powieka nie drgnęła w jego stronę, bo wokół niego byłby pierdyliard pozostałych błonkoskrzydłych i jedyne co mogłoby wprawić mnie w zdumienie, to ich brak!
(jadę! ufff! jest wiatr! :) )
Ale dzień, w którym ten egzemplarz wpadł mi w oko, to był 11 luty i było 12 stopni poniżej zera!
Nie odpuściłem! Odezwała się we mnie tatarska dusza tropiciela (a jednak poruszony wcześniej wątek się przydał) więc ruszyłem w pogoni za mrozolubem!
Na szczęście po kilkunastu metrach osiadł na śniegu. Nie był to mój najdłuższy i wyczerpujący podchód.
Klękam niezwykle delikatnie, mam go!
O!
To nie owad!
Piórko!
Niezwykłej budowy piórko!
Może te wąsy spowodowały jego typowo owadzi lot.

Ono było minimusie, a kształtu było niesamowitego.
Z najwyższym trudem je sfotografowałem, bo aparat kompletnie nie chciał zrozumieć o co mi tym razem chodzi.
To piórko jest tak delikatne, ażurowe i minimusie, że czort wie z jakiej piersi się wyrwało?
Tak więc z bliska wygląda tajemnica mrozoodporności ptasząt.
Grzeje je powietrze uwięzione w meandrach tych subtelnych zawijasków i puszków. Te dłuższe wypustki, przypominające meduzie parzydełka, stabilizują je w plątaninie puchu jaką tworzą inne pióra puchowe. Działają jak wyrzucone daleko za burtę kotwice, jak przeplot w wiklinowym koszu. To po to by wiatr nie rozgarnął ich i zimne powietrze nie dotarło do odsłoniętej skóry. Ech przyrodo, przyrodo, ileż w tobie pomysłów i patentów.

Aż wyszedłem przed dom i specjalnie na to konto zrobiłem zdjęcie modraszki. Jak widać czuła się lekko zaskoczona moim nagłym zainteresowaniem ale pozowała cierpliwie.

 Przecież ona jest zbudowana głównie z tego puchu, w środku którego siedzi maluteńki ptaszorek :)

Co się dziwić, że poniższym kaczkom, też zima nie przeszkadza.

Wiecie, że kaczka podobno potrafi wytrzymać przez godzinę -200 stopni C. bez szkody na zdrowiu?
Nieźle!

p.s.
szyłem, szyłem i uszyłem ;)