z dziką rozkoszą!

 Kładąc się spać, rozmyślałem nad planem porannej wyprawy ...
 
To miał być okropny, słoneczny, gorący i nudny dzień. Jedyną szansą na odrobinę normalności, był wczesny poranek. Rześkie powietrze nie zagęszczone duchotą, las z dominacją cienia. Brnę w głąb Puszczy niezwykle wolno. Przyświecają mi dwa powody, z których jeden, to organiczna niechęć do nadmiernego wysiłku, gdy nad głową lata 2 miliony krwiożerczych insektów. Kto to wymyślił?!?
No może kto, to jeszcze mniej ważne, ale po cooooo ?!?!??!? Jakież piękne byłoby życie w lesie, gdyby nie kleszcze, muchy i strzyżaki. Wczoraj kupiłem w moim ulubionym sklepie łowieckim preparat o zwiększonej zawartości tajemniczego składnika o nazwie DEET! Niezwykle skuteczny, działa jak jasna cholera ... ale nie na strzyżaki! Następnym razem chyba się zalaminuję.
Dość tej martyrologii, bo do moich uszu dotarł właśnie znany mi dźwięk. Najkrócej mogę go nazwać dziamganiem. Gdzieś blisko mnie żeruje dzik. Tylko na to czekałem. Idę prawie unosząc się nad ziemią. Przesuszona, trzaskająca ściółka nie pomaga. Jest! To młoda locha prowadząca młode. Dwa małe "berbcie" niekoniecznie dotrzymywały jej kroku, pomijając fakt, że notorycznie tonęły w wysokiej trawie.
Niskie, padające pod ostrym kątem promienie naszej Gwiazdy, zrobiły swoje, a ja robiłem swoje. Czyli Słońce świeciło, a ja podchodziłem bliżej i bliżej i bliżej. Ostatecznie miałem wrażenie, że jeszcze krok i pozwoli mi się pogłaskać. Kiedyś osiągnę taki stan duszy, że zrobię to - pogłaszczę dziką lochę, zobaczycie! ;)

To na rozgrzewkę :)

Puszcza Napiwodzko-Ramucka jest tak piękna, że i bez dzika kadr byłby fajny :)

Momentami widywałem też maluchy.

 Bawiłem się światłem jak chciałem, bo damie nigdzie się specjalnie nie spieszyło ... mi również :)

Zawsze chciałem Wam pokazać czochrającego się o drzewo dzika :)

Bywało nad wyraz kontrastowo.

I ponownie maleństwo w pierwszym planie.

Momentami udawało mi się podejść nieco bliżej.

 Mama również tonęła w trawach.

Słońce pomagało mi malować jak mogło najlepiej. W zasadzie nic nie musiałem robić, wystarczyło pstrykać.

Ach te niedopowiedzenia :)

Jasne tła, ciemne tła, kto co woli.

Upssss ... !!! Każda, nawet najlepsza zabawa, kiedyś dobiega końca ... . Było cudownie, uroczo, relaksowo, bosko! Dziękuję Słońcu i okolicznościom przyrody, dziękuję młodej mamie za cierpliwość do mnie i wyrozumiałość. Wszechświatu za otwartość na moje potrzeby. :)

p.s.
ostatnie 6 zdjęć, to niemal pełne kadry. Byłem szczęśliwie bliżej niż kiedykolwiek :)