Olśnienie!

Miałem się "nauwyzewnętrzniać", by nie powiedzieć "nauwyrzygiwać" na wszędobylskie zręby, na kilometry siatek i grodzeń w lasach, ale po co ma się kumpli. Zadzwoniłem do leśnika, znanego jako "Piotr R." w kręgach przyjaciół występującego pod pseudonimem operacyjnym - "Różal". Ma przykrą i ciężką rolę przyjmowania takich razów na klatę. Cóż, poznał nas, eko-pstryków i wszelkich lasu miłośników, to ma za swoje! ;)

Naprawdę dzielnie znosił moje rozgoryczenie momentami ocierające się o histerię.
Próba ominięcia zrębów i zasiek zagnała mnie daleko w las. Gdy tak patrzyłem na ciągnące się pogrodzone hektary, pomyślałem, że gdybym był dzikiem czy jeleniem, rozpędziłbym się i walnął w sosnę! Oczywiście tylko dla zaprotestowania. Krzywdy bym sobie nie zrobił, bo w dzisiejszym lesie, nie dałoby się rozpędzić ... wychwyciłaby mnie któraś z siatek ogrodzeniowych - na bank!

I gdy tak szedłem i brnąłem dywagując na różne tematy, nagle spłynęło na mnie olśnienie, że jest wschód słońca, że las to nie "dywagowalnio-przemyśliwalnia", a miejsce, gdzie wypadałoby wykonać chociaż kilka zdjęć.
Odeszła mi ochota na tropienie czegokolwiek, więc kucnąłem w miejscu, w którym przyszło olśnienie i zrozumiałem dlaczego przyszło akurat w tym miejscu!

 

 Nie zawsze jelenie, nie zawsze dziki, czasem wody i słońca barwne wybryki ... ;)

I tak to w życiu miesza się piękne z dyskusyjnie pięknym, radosne ze smutnym, dobre ze złym.
Ale kto wiedziałby, że jest dobrze, gdyby wcześniej nie przekonał się jak to jest, gdy jest źle?

Oby mój wnuk nie musiał starego lasu oglądać wyłącznie na blogu dziadka, bo wszystko na to wskazuje, że tak niestety będzie ...