Albert Einstein i wróble!

Dwudziesty marca ... imieniny Nicetasa i Wolframa ... nie znam!

Nie znam też obchodzących tego dnia imieniny: Fotyna i Irmegarda ani Cyriaka i Archipa!

Sami widzicie jak ciężko jest zacząć post.

Na szczęście 20 marca 1916 roku poczciwy Albert Einstein ogłosił Ogólną Teorię Względności!

Czy ma to jakiś związek z moimi przygodami tego dnia? Nie, ale powołanie się na Einsteina zawsze wypada dobrze ;)

Einstein nie mógł zrozumieć jak to jest, że niemal nikt Go nie rozumie, a wszyscy Go uwielbiają :))

I to jest jakiś punkt zaczepienia, ponieważ tak samo jest z przyrodą. Znacznie więcej jest ludzi, którzy ją uwielbiają, niż tych, którzy ją rozumieją.

I to bardzo dobrze, bo przyrodzie potrzebne jest uwielbienie.

Choć w żadnej mierze nie jestem Einsteinem, wysilę się jednak na własne przemyślenie:

Jak to jest, że tylu ludzi deklaruje uwielbienie dla przyrody, a mimo wszystko jej szkodzi?

Myślę tu między innymi o tym, że nieszczęśliwie dla przyrody, w jednej chwili zaczyna się okres lęgowy ptaków i sezon miłośników quadów i enduro!

Oni jeżdżą po lesie z powodu osobliwego, mocno swoistego uwielbienia lasu ... no comments!

W tamtym tygodniu jakiś enduro-świr katował swój motocykl na terenie Rezerwatu Las Warmiński.

Potworna ilość huku, smrodu i fizycznych zniszczeń. Nisko gniazdujący kos na widok wolno zbliżającego się człowieka dostaje apopleksji, co przeżywa po przejechaniu kilku enduro lub kawalkady quadów nie chcę myśleć.

Wybaczcie, musiałem to napisać, choć zaczynając post nigdy nie wiem, w którą to pójdzie stronę.

A mam tyle fajnych obserwacji. Niech będzie, że dla równowagi i uzasadnienia wspomnianego okresu lęgowego ptaków, skupię się dziś na nich właśnie :)

Ponieważ dziś jest też Międzynarodowy Dzień Wróbla, zaczynam od nich, mimo dość nietypowego ujęcia :)

Tzw. podgląd oddolny ;)

Nie mogłem sobie darować, lubię takie sceny.

Mam nadzieję, że nie oglądacie tego na komórach, bo uroku tych perełek nie da się docenić na małym ekraniku.

Nawet w tak pochmurny dzień bronią się barwami.

Odważniak, nie wymiękł, dał się podejść :)

 Krok defiladowy!

Nie mam wyjścia bez spotkania tych ślicznotek.

Gdy dotarłem do lasu, również na mnie czekały :)

 Stara część Puszczy ...

Ale las obdarzył też obserwacjami tych najmniejszych.

 Tu widać jak wyglądają pazurki pozwlające im na poruszanie się w każdym kierunku, w tym głową do dołu.

Zabrakło światła na lepszą fotę, ale już samo obserwowanie było niezwykle przyjemne.

Oczywiście nie mogło zabraknąć żurawi.

W pewnym momencie znalazłem się nad nimi!

Takie ukształtowanie terenu.

Ten płochliwy awanturnik też dał się podejść zaskakująco blisko!

Druga część dnia była na tyle ciepła, że koziołek i kózka zaległy wprost na zaoranym polu. Specjalnie zredukowałem ogniskową, bo jest jakiś urok ziemi ... tej ziemi! ;)