Przedwczesna radość!

Trzy lata temu odkryłem taki las, że poprzysiągłem sobie, że więcej tam nie wrócę. To nie jest niby jakiś wielki obszarowo las. Mało tego, daje się z niego usłyszeć drogę, więc nie są to jakieś przepastne "odludziowe ostępy". Ale to jest prawdopodobnie użytek ekologiczny, a nawet jak nie, to dawno tu nikt niczego nie robił. Co miało się przewrócić, się przewróciło. Mnóstwo wiatrołomu. Dużo ciemnego lasu mieszanego i liściastego z bogatym podszytem. Pokrzywy, chaszcze i busz.
W mokrej trawie pełno konarów i gałęzi po których nogi rozjeżdżają się jak kaczce łapy na lodzie.
W koleinach zastoiska wodne, w każdym zgłębieniu terenu babrzysko lub przynajmniej bagienko.
Ogólnie las z tych ponurych. Dzikowisko. Jednak w zeszłym roku w okresie rykowiska, na granicy tego lasu i śródleśnej polanki, starły się tu dwa stare byki. To dorodne jelenie o dużej masie ciała.
Chciałbym zobaczyć Ich poroża 3-4 lata wstecz. Musiały być imponujące.

Dla przypomnienia wrzucam fotki z tamtej w zasadzie nocnej obserwacji. Światła było co kot napłakał, więc zdjęcia nieco "ratowane." Zwróćcie uwagę na tę sarenkę. Za jej plecami miota się ponad pół tony mięśni, a ona ... no nic, po prostu nic - mentalny stoik! Nawet raz się nie obejrzała!

Las był mokry jak Mike Tyson w dwunastej rundzie, jak termofor babci, jak dno dziurawej łódki! Plan zatem miałem prosty - dotrzeć jak najsuchszą stopą do tej polanki i zobaczyć co się dzieje.
Niestety nie działo się nic! Tak nie może być. Postanawiam pójść dalej. I tu zaczyna się mina psychologiczna! Jesteśmy psia krew lojalni wobec podjętych decyzji czy zajętych stanowisk i bronimy ich nawet, gdy już do nas dotarło, że nie mamy racji. Znacie to zapewne z niejednej dyskusji. Tak było i ze mną dziś w lesie.
Gdy spojrzałem na pożal się Boże moje buty i spodnie mokre do uda, uznałem, że powrót mija się z celem. Dalej powinno być już lepiej ... nie było!
Ten cholerny las przypominał jakiś lejek, tylko zamiast prześwitu, zagęszczały się krzewy, krzaczory i chaszcze!!! Jakieś transgeniczne trawy i sterydowe pokrzywy. To musiały być jakieś "pogierkowskie mutanty".
Wszystko mokre, więc w pewnym momencie nie miało już dla mnie znaczenia ile jeszcze litrów wody zasiorbią moje spodnie. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że robię za sorbent oddelegowany do osuszania lasu! Chłonąłem wodę jak próchno w kałuży - całą powierzchnią i skutecznie.

Poranne słońce pięknie grało na lustrach mijanych zastoisk pokrytych ... czymś :) Ale to nie było wystarczającym zadośćuczynieniem.

W momencie gdy już miałem szczerze dość, droga przede mną wyglądała jak widać powyżej.
Gdybym miał czym, to bym się okopał i czekał na późnojesienne obumieranie roślin!

Coś jakby przejaśnienie ...
Piękny stary buk!

Typówka ...

Zobaczyłem prześwit! Rany jaka była radość. Przedwczesna - bagno! Szlag, trzeba było obejść.

Hurraaaaaa dotarłem do drogi :)))) Ogarnął mnie nerwowy śmiech. Przypomniał mi się koszmar wyjścia gdy trafiłem tu pierwszy raz. Taki sam dzień jak dziś. Parno i mokro.

Na szczęście w pewnym momencie przyszła nieoczekiwana nagroda!!! W zasadzie to nie przyszła! Ja do niej dotarłem :)

Wyszedłem jak zwykle bez śniadania, więc nie pytajcie nawet ile zjadłem tych słodkości, po dwóch godzinach brodzenia i meliorowania spodniami każdego mijanego zielska.

Jeżeli chodzi o ilość obserwacji dużych zwierząt, to było moja najgorsze wyjście od bardzo dawna.
W ogóle przez cały czas "mokrobagiennego buszowania" nie spotkałem niczego!
Nie powinno zatem dziwić, że rzuciłem się na napotkane sikory jak pies na michę po przydługim spacerze.

 czubatka

 czarnogłówka

 chyba uboga ...

 i do końca - bogatka

Dawno opuszczanie lasu nie kojarzyło mi się z ulgą - dziś tak.
W nagrodę postanowiłem podjechać do mojego ulubionego sklepu w Nowej Wsi i wydać wszystkie pieniądze na śniadanie!
Wiecie ile można kupić za 6,40 ??? (tyle miałem)
1. bułka z przedziałkiem
2. dwa serdelki
3. musztarda
Nie przypominam sobie ostatnio śniadania, które smakowało mi bardziej niż to dzisiejsze - poezja!
Mam w Jeepie taki holder, w który słoik musztardy wchodzi na ciasno. Buła w lewej ręce, serdelek w prawej. I kolejno - wbitka serdelem w słoik z musztą, wbitka w pyniol i buła na zagrychę! W tym czasie jadę wolniutko polną drogą w stronę Dziuch rozglądając się po okolicznościach. Gorący nadmuch ustawiony na mokre kończyny dolne! Kocham takie chwile. Trwaj chwilo, trwaj!

Gdy ze wsi skręcam do nadleśnictwa, mijam mikro-stawek i takie sceny.

Spora sinusoida emocji jak na jeden dzień. Wróciłem do domu "zdziabdziany" i długo nie mogłem odzyskać energii. Woda jednak wyciąga siły z człowieka, a ja dziś zafundowałem sobie trzy godziny wędrownej kąpieli ;)

Czy wrócę jeszcze kiedyś do tego lasu?

... JASNE ŻE TAK :)))