czy dziki są groźne?

To chyba najczęściej zadawane mi pytanie.
Do dziś, mimo przeżytego trzy lata temu szturmu lochy, mówiłem, że nie, że trzeba być po prostu czujnym.
Bywałem w różnych odległościach od loch i odyńców, przelatów i wycinów, zawsze jednak górę brał ich rozsądek i odejście.
Nie zawsze było to odejście z pokorą, bo bywały lochy prowadzące, które wyraźnie dawały mi do zrozumienia, kto rządzi lasem i kto jest w czyich "rękach".

Bywało, że w różnych sytuacjach dochodziłem do adekwatnych wniosków, najczęściej do takiego otóż, że jestem albo głupi albo w najlepszym przypadku nieźle pomerdany.

Dziś to wszystko się zmieniło, a przynajmniej moje na mój temat przemyślenia.
Znalazłem się w sytuacji, w której pierwszy raz i to całkowicie szczerze powiedziałem sobie co następuje:
"Mikunda, skończony idioto, tym razem przegiąłeś, żarty się skończyły!"

Potem padło wiele niecenzuralnych przymiotników, ale ich nie przytoczę, bo Agatek czyta te opowieści dzieciom na głos, a nie chcę lojalnej Czytelniczki narażać na wielką improwizację. :)
I tak wiem jak często musi kreować - przepraszam :)

Ale zanim to:

wrócę do początku dnia.

A ten zaczął się całkiem sympatycznie. O piątej świat wyglądał tak:

Kwadrans wcześniej było znacznie ciemniej.

Trawy wychwyciły jakieś fiolety ledwo jaśniejącego nieba.  Efekt ciekawy, sam się zdziwiłem.


Plan na dziś przewidywał dziki i w tym celu odpękałem swoje nad tym uroczym babrzysko-kąpieliskiem.
Bez efektu.

Gdy jednak dotarłem do pewnej polanki, moje uszy zarejestrowały nieznośnie niskotonowy pomruk.
Źródło dźwięku wyglądało tak:

 I tak się zaczęła moja przygoda, bo o naiwności człowiecza, uznałem, że są tu dwie lochy z małymi, a jedna z nich jest duża.
Zresztą niepotrzebnie mieszam w to "człowieków", to wyłącznie moja naiwność miała tu najwięcej do powiedzenia!
Co zrobiłem?
Postanowiłem je podejść!
Oczywiście, a cóż to takiego podejść dwie raptem lochy - wielkie pchi!

Lochy zniknęły w gęstwinie, więc po odczekaniu chwili ruszyłem w ich stronę.
Wiedziałem, że będzie "ciasno" w gąszczu ale pierwszego zauważyłem pasiaka trącego tyłkiem o pień drzewa.

Widoczek przyznacie słodki i rozluźniający.

Niestety warchlaczki nie bywają same! To nie to samo co sarnie koźlęta, tym bardziej, że mamuśki widziałem chwilę wcześniej.


Nagle obwieszczając swoją obecność groźnym fukaniem z niedwuznacznym impetem wybiega coś takiego!
Coś takiego jest mocno wkurzone i chyba nie przepada za mną ... :)
Bynajmniej nie były to radosne podskoki z uśmiechem na ustach :)))

 Locha z nastroszonym monstrualnie chybem, wiedziała o mnie!
Podbiegła do młodych i pierwsze co zrobiła, to złapała mnie wzrokiem!

 Podeszła kilka kroków ...

i ponownie krok w moją stronę.

Nie robiłbym  z tego ambarasu lecz sekundę wcześniej zrozumiałem, że to nie są dwie lochy.
To było całe stado loch. Nie wiem ile ich było wszystkich ale widziałem sześć. Żeby było jasne - na własne oczy! No! :)
Trzy z nich wyszły z gęstwiny i podchodziły w moją stronę.
W tym momencie padły wspomniane na wstępie samoprzemyślenia, coś na kształt psychoautoanalizy ... :)

W tej sytuacji robienie zdjęć zajmowało mi najmniej czasu.
Znacznie więcej poświęciłem na kontrolowanie gwałtownie pogarszającej się sytuacji.
Druga z mamusiek wyraźnie miała mnie dość!

 W tym czasie gdy byłem pod kontrolą, inna odprowadzała młode nieco dalej, ale fukała jak najęta.


Najgoręcej było w tym momencie, który drżącą ręką uwieczniłem poniżej:

Stała za ażurem świerkowych gałęzi ale w mojej ocenie była w najwyższej gotowości bojowej :)

To jeszcze inna mamka, która nie myślała o mnie najlepiej, a jak widać również wrzuciła mnie na celownik.
Jak one się mogły w takim tempie mnożyć?!?
Ile jeszcze wkurzonych mamek kryły te chaszcze????
Żałuję, że nie wykonałem jakieś panoramy, która ukazałaby jak byłem otoczony! Wkurzona mamuśka z każdej strony!

Powiem Wam tak, ja naprawdę nie boję się zwierząt, ani dzików, ani wilków ani niczego, ale dziś przeżyłem fajną ale i mocną adrenalinę.
Szczerze nie wiedziałem czy będąc w takiej przewadze nie odważą się na szturm.
W grę wchodziła już psychologia tłumu, a ja wciąż byłem jeden! :)))

Mimo wszystko udało się porobić jeszcze wiele zdjęć.
Te które z różnych powodów uznałem za fajne, pokazuję poniżej.

 Jump!

 Zawahanie.

 Śliczności :)

Ten uniesiony ogon ... złość. :)


Niby do niczego nie doszło, ale dziś poczułem, że to może się wydarzyć, że to jest możliwe. Było bardzo blisko. Bliżej niż kiedykolwiek, nie licząc sytuacji, gdy było! :)