Czy ja nie żyłem?!?

Po niezwykle trudnym tygodniu pracy, dziś wydarłem do lasu godzinę przed wschodem.
To nie dlatego, że ... coś tam, tylko z powodów czysto pragmatycznych.
Po prostu dopóki jest ciemną, na pewno ryczą, a ja stoję i buduję plan wyprawy w oparciu o tą dźwiękową topografię terenu.

Niestety byki ryczały daleko, a ja podjąłem nie pierwszą w życiu głupią decyzję, że je dojdę.
Wszystko przez to, że kilka razy się udało. To taki syndrom szczura  w beczce z wodą.
Gdy się go nie wyjmie w porę, po 30-40 minutach tonie, ale gdy się go wyjmie i włoży powtórnie, potrafi pływać wiele godzin czekając na ratunek.
I ja, jak ten szczur wiedziony zaszłym sukcesem, dziś uwierzyłem, że je dojdę. Niepotrzebnie.
Byki, jak ja idą pod wiatr ...
Odchodziły i odchodziły, a ja w konsekwencji pokonałem dziś 18 km.

To co mnie pocieszało, to dzień był bardzo dziczy. Niekoniecznie fotograficznie, ale spotkaniowo i owszem.
Pierwsze spotkałem w ciemnościach.
Spore stado.

 Nie mam pojęcia skąd aparat bierze to światło. To była prawie noc!


Sporo kilometrów dalej kolejne spotkanie.
Ten coś (mam wrażenie, że jednak samiec) był znacznie bliżej ale w chabaziach.

 Czujnie mnie obserwował, ale i ja go czujnie wypatrzyłem.

Zlatałem się jak młody pies za ogonem i ostatecznie ...

 Takie brzdące są zawsze w pobliżu dużych byków ale swoją czujnością na dłużej odcięły mi do nich dostęp.

 Mogłem przyglądając się im jedynie delektować się koncertem - pięknie dziś grały!

 Ponieważ mimo pewnej czujności nie rozkminiły mnie kompletnie, sesja przeciągnęła się do ok. 30 minut.

 Klapnąłem sobie na ziemi i w zasadzie podobało mi się to nicnierobienie przed ekranem marki LAS o bliżej nieznanej przekątnej.

 To równolatki. Obu leci trzeci rok życia. Ten pierwszy to szóstak, a ten ósmak.

W nogach przybyło kolejnych bezowocnych kilometrów wypełnionych nadzieją dojścia źródła dźwięków.
Niestety byki dziś bardzo się przemieszczały.

 Tym razem byłem pewny - samiec!
Prowadziłem go by dorwać na przelocie ...

Tak dynamicznie przyspieszył, że oszukał mnie, starego wygę.
Nie zmienia to faktu, że to zdjęcie uważam za zdjęcie dnia.


Gdy wyszedłem z "mrocznika" na otwartą przestrzeń, młody bielik rozpoczął jakiś rodzaj tańca ze mną. 
Bielik, co by nie mówić, jest absolutnie autotelicznym gatunkiem, to król, wartość sama w sobie.

Wielokrotnie krążył nade mną i w dodatku coraz niżej.

Pomyślałem, że musi wiedzieć coś, czego ja nie wiem więc wspomnienie westernów z sępami krążącymi nad trupami, obudziło mój gwałtowny niepokój!
... może ja nie żyję?!?

Między bytem, a niebytem jest cieniutka linia ... czy mogłem tego nie zauważyć?!? :)

 Popisywał się przede mną czyniąc rozmaite figury.

Odleciał, a ja zająłem się podziwianiem spirali Fibonacciego w wersji "welur".

Nie minęło długo-wiele, a ten cyrkowiec ponownie przyglądał mi się z zainteresowaniem i jakby zaczepiał.

 Bardzo fajna przygoda z ciekawskim bielikiem. Ciekawość jest wytłumaczalna. Widzicie oznaki jego młodości - niewybarwione sterówki i dziób, który z wiekiem będzie żółkł.
... żółkł ... Niemiec przez to nie przebrnie :))))


Na koniec ruda w pięknych światłach starego grądu.