Nie wiem ile jeszcze potrwa rykowisko, ale dziś słyszałem już byka głoszącego koniec tego wyjątkowego misterium.
Oczywiście to jeszcze nie ostatni akt rykowiska, ale ten byk swoje już najwyraźniej zrobił.
Głosił leniwie z czytelną nutą zmęczenia i obojętności.
Nie było już w jego głosie ani gotowości do walki ani nawet dumy czy chęci przesłania informacji, kto tu rządzi. Ot takie sobie "kocie mruuu" od niechcenia. :)
Jestem jakby to powiedzieć, w wielu aspektach wiedzy praktycznej, wychowany przez myśliwych.
Przez myśliwych "chodzących w ekstraklasie" żeby było jasne.
Wielu z Nich całkowicie podziela moje zdanie na temat aktualnego prawa łowieckiego i koniecznych zmian, które zmieniłyby obraz polskiego myślistwa i być może znacznie ociepliły jego wizerunek.
Rzecz w tej dygresji w tym, że jako uczestnik wielu polowań indywidualnych i nietolerowanych przeze mnie zbiorowych, "zaraziłem się" trofeizmem. Objawia się to tym, że z każdym rokiem słabła moja satysfakcja ze spotkań z jeleniami, które nie okazywały się kapitalnymi bykami.
Aż do czasu!
Kumpel, Marcin, sfotografował osiemnastaka.
Naturalnie składam Mu gratulacje z tytułu ilości uwiecznionych odnóg, a On najspokojniej w świecie odpalił - "wiesz, fajnie, że to na tobie robi wrażenie, rzekł nieco protekcjonalnie, ale to dla mnie nie ma szczególnego znaczenia. Mi to bardziej chodzi o samo spotkanie, o obserwację i udane zdjęcie ..."
WHAT?!? chciałem się zbuntować!
Ale zaraz, zaraz, a może ... coś zaczęło kiełkować w mojej zepsutej i rozpieszczonej głowie, a może On ma rację?
Od tamtej pory zaczął się proces przebudowy. Mentalnego powrotu do licealnych czasów, próby odszukania tamtych emocji, gdy każdy widok łani, jelenia czy sarny dostarczał radochy na tydzień opowiadania.
Jak mogłem dopuścić do głosu takie wybredne zepsucie. Przecież jak mówi Michał, kolega Marcina, sam pobyt w lesie, fakt, że możemy w nim być, jest już wystarczającym powodem do szczęścia.
Zgadzam się, przepraszam, uruchomiłem proces samonaprawczy.
Dlatego gdy spotkałem tego uroczego ósmaka, młodzieńca w okresie stawiania pierwszych kroków na drodze do zostania bykiem, cieszyłem się jak dawniej.
Nie ma wybrzydzania. Obserwacja dzikiego zwierzęcia jest piękna bez względu na ilość kilogramów na głowie!
Oj Mikunda, Mikunda ... no weź!
Po tym spotkaniu poszedłem na śródleśne bagna.
Obserwowałem cielaka, który kryjąc się za ażurem młodych drzewek, zdawał się mówić - "no Mikunda, kombinuj, kombinuj!" :)))
Matka czujnie obserwowała każdy jego krok.
Nie wytrzymała, musiała do niego podejść i udzielić wskazówek.
Wyobrażam sobie to mniej więcej tak:
"słuchaj brzdącu, ten obrzydliwy smród jaki czujesz, oznacza, że w pobliżu jest CZŁOWIEK!!! kumasz? Jeżeli tak, to patrz co robię i rób to samo!"
I odeszły ...
Po chwili trzask łamanej gałęzi poinformował mnie, że w dalszym ciągu nie jestem tu sam.
Pomiędzy drzewami zauważyłem sylwetkę szóstaka!
Takich mam najmniej. Byczek w drugiej głowie, w tych lasach, najczęściej nakłada poroże ósmaka.
Ucieszyłem się, rzadki widok.
Dopiero co wyszedł z babrzyska. Takie SPA w połowie dnia :)
Ciężko było go "wydłubać" z tych badyli.
Idąc przez ciemny liściasty i mokry las, ujrzałem z daleka coś co najpierw wydało mi się leżącymi głowami kapusty.
Uznałem, że to nielegalne nęcisko i już mnie szlag i do tego jasny trafił.
Podchodzę ... nieee, to nie kapusty, to chyba jakieś ... CZASZKI!
A niech to, zapada zmrok, do samochodu kilka kilometrów lasem, a tu jakieś popieprzone trzy czaszki! Tylko mi tego brakowało!
Na miejscu okazało się, że to CZASZNICA OLBRZYMIA, albo inaczej PURCHAWICA OLBRZYMIA.
Od tej pory będę wiedział skąd ta pierwsza nazwa ... a niech to!
Ten grzyb miał wielkość przynajmniej piłki do siatkówki!
Zobaczcie jak żałośnie mały jest pomrów starający się jakoś ogarnąć tego grzyba :)))
No, a sokoro jesteśmy przy czaszkach, to na koniec znaleziona czaszka borsuka. Bardzo ładna mi się wydała, bo w przeciwieństwie do czasznicy, nie skojarzyła mi się z ludzką! :))
