dopadło mnie "inaczej"

Każdy co jakiś czas chce coś inaczej ... inaczej zrobić, inaczej przeżyć, inaczej spojrzeć na jakąś kwestię.
"Inaczej" ma moc sprawczą, jest odświeżające jak na kacu cytrynada, jak masaż po długiej trasie.
"Inaczej" przerywa monotonię rutyny, a co najważniejsze daje wiarę, że jeszcze potrafimy sami siebie zaskoczyć.
Dziś w lesie dopadło mnie "inaczej" w momencie gdy zdałem sobie sprawę, że jestem częścią niezbyt udanego wyjścia. Nic, ale to nic nie spotkałem.
I może lepiej, przecież gdybym był po udanej sesji ze zwierzętami, raczej nie zwróciłbym uwagi na odchodzący w niepamięć paśnik.

Nie chcę dorabiać nadmiernej filozofii do tej obserwacji, ale przypomniało mi się kilka bajek i ... horrorów.
Tak mają ludzie z wyobraźnią, cóż począć :)
Po chwili myśli odpłynęły w strefę pytań i domniemań.
Czy ludzie, którzy budowali ten paśnik jeszcze żyją?
Czy mogli przypuszczać, że zwykły paśnik, który kiedyś budowali lata później przestanie być zwykłym paśnikiem, a swoją ażurową, omszałą deformacją przypomni bardziej zjawę, konstrukcję na wskroś irracjonalną, coś co wywoła w przechodniu konstatację nad upływem czasu, przypomni baśnie i filmy, wywoła dowolną refleksję?
Nie, wiem, że nie.
Oni po prostu brali gwoździe i zbijali deski, robili paśnik jak dziesiątki innych.
Nie byli architektami tego co spotkałem.
Architektem był CZAS, to jego dzieło spotkałem .


To wyjście do końca miało być inne.
Nic już nie przebiegło normalnie, nawet ta sarna :)

Poprzez nietypowe kadrowanie uzyskałem efekt jakby szybowała kilka metrów nad ziemią :)
To, że się wbiła w drzewo to już detal!

Raniuszek na leszczynowej gałązce też jakby zamyślony.

Wydłubując tę sikorę z grabowej gęstwy dopiąłem dziś granic absurdu czyli "inaczej" dopadło mnie na całego ;)