Lochy z młodymi dookoła mnie - co robić?

Słońce było już wysoko. Wracałem do samochodu. do którego pozostał mi niecały kilometr.
Po kilkunastu kilometrach w głowie rodzi się bezpodstawne przekonanie, że nic już nie może się wydarzyć. Lata spędzone w lesie nauczają czujności do ostatniego metra, ale jak zwykle doświadczenie sobie, a "łeb" sobie. Nie umiem też wyjaśnić, dlaczego uważam, że słoneczna pogoda jeszcze bardziej skraca możliwość porannych obserwacji. Nie skraca.
Przede mną do pokonania pokaźny jar wyścielony wilgotną ziemią. Stare dęby i graby rzucają mocne cienie. W pasiastym leśnym pejzażu trudno jest dostrzec ciemne jak cienie sylwetki dzików ale ponieważ szedłem bardzo wolno, tym razem udało się ich nie spłoszyć.
Wyszły z pobliskiego młodnika na przewietrzenie sierści i świeże pędy ziół.

 Szczęśliwie lochy szły dołem i przez jakiś czas cieszyłem się ich nieświadomością mojej obecności.

 Nawet podszedłem w ich stronę kilka kroków korzystając z faktu, że powietrze niesie górą mój zapach.

 Większość loch była młoda.

 Co nie zmienia faktu, że każda była prośna.
Prowadziły kilkadziesiąt młodych, które udało mi się sfotografować jedynie fragmentarycznie.

 Przemieszczały się niezwykle szybko chowając się pod każdym zwalonym drzewem, których tu nie brakuje.

 Niestety nie wszystkie lochy były młode i niedoświadczone!
Ta mamusia niepostrzeżenie idąc dołem skarpy, obeszła mnie sprytnie.

 Z każdym krokiem odległość malała, a jej nozdrza intensywnie pracowały.

 Pozostałe również wspinały się na szczyt moreny lecz jakby mniej świadome mojej obecności.

 Przechodziły kilkanaście metrów przede mną jedna po drugiej.

 To najmłodsza z nich i jedyna niekarmiąca.

  Inna locha, znacznie mniejsza od tej, która miała mnie na oku ale już całkiem słuszna, również postanowiła mi przyjrzeć mi się uważniej.

Wszystko wskazywało na to, że lęk jest odczuciem zupełnie jej obcym!

 Konsekwentnie szła w moją stronę! Uwielbiam ten moment, emocje i szybko mnożące się niewiadome.

 Była już bardzo blisko i nie była zadowolona, a ja robiąc jej zdjęcia zapomniałem zerkać na lochę prowadzącą!

Na szczęście (i w końcu!) zatrzymała się i długo próbowała "wyrobić mi jakieś zapachowe ID".
Gdy zaspokoiła swoją ciekawość, odeszła fukając co 2-3 metry.

Jej odgłosy nie pozostawiały we mnie wątpliwości, że nie zrobiłem na niej wrażenia i to ona postanowiła dać mi spokojnie odejść, a nie odwrotnie. Młode z prowadzącą były już w zagajniku.

Po raz kolejny przekonałem się, że nie ma złej pogody, nie ma złej pory dnia i nie ma złego miejsca na obserwację, która może na dłużej zapaść w pamięć.