Sarna lustrem rzeczywistości.

Jechałem w teren bez większego przekonania. Skąd we mnie mniejsze przekonanie nie wiem.
To dokąd zaszliśmy jako społeczeństwo, to takie gówno, które regularnie skrada się do człowieka całe życie aż któregoś dnia go oblepi, obsmrodzi i zniewoli ... może stąd.
Spotkana sarna jakoś tak mnie nastroiła. Oczywiście było mi jej żal, że chora ale pomyślałem (to rzadko zachodzący proces) że idealnie uosabia dzisiejszą sytuację.

 Z daleka wszystko wydaje się OK.

 Gdy spojrzysz na fasadę, również wydaje się, że wszystko OK.

Ale gdy zajrzysz od zaplecza ... wszystko obsrane. Gówniana okleina rzeczywistości trzyma się mocno i nie chce odpaść.
Tyle tytułem dygresji, wróćmy do przyrody.

 Sarny są delikatne. Biegunkę mogła spowodować chemia z oprysków, infekcja bakteryjna, stan zapalny czy pasożyty.

 Podeszła do mnie zaciekawiona. Pamiętam, że wówczas pomyślałem, że gdyby nie setletnie polowania, może potrafiłaby podejść po pomoc. Kto wie, kto wie. Kiedyś słyszałem, że sarna goniona przez wilki podbiegła do człowieka i stanęła przy samych nogach. Wiedziała, że wilki nie podejdą do człowieka.

 Obchodziła nie wielokrotnie. W lewo i prawo, w lewo i prawo.

 Leśne żurawie fotografowałem przez chaszcze i wyszła fajna naturalna winieta.

 Byłem tak blisko dwóch łań z cielakami, niestety wiatr kręcił jak rząd niewykształciuchmi i zwietrzyła mnie natychmiast.

 Podwiejskie śniadanie.

 Pole było rozległe i nie dostrzegłem młodych.

W lesie byłem ok. 3 godzin ale ze względu na szczególną napastliwość komarotypów cieszyłem się, że nie dłużej :)