Mocny byk, część druga.

Końcówka rykowiska to moment, w którym usłyszenie byka jest już w zasadzie nagrodą.
Ryczą niechętnie, nie mają motywacji, zrobiły swoje.
To co je ewentualnie skłania, to zaznaczenie dominacji, terenu i spadający ale wciąż krążący w żyłach testosteron. Ryk w tym okresie nie wyzwala już w samcach ani chęci walki ani próby odbicia łań. Ale jak miałem okazję się przekonać, nie pozostaje bez reakcji ze strony nasłuchujących jeleni.
Ten, obok którego stałem (poprzednia opowieść) ewidentnie zareagował (film) na ponure i raczej leniwe porykiwania drugiego samca.
Niska tonacja odgłosów zdradzała dorodnego jelenia. Postanowiłem go odnaleźć. Dzieliło mnie od niego 1-1,5 kilometra. Wiedziałem, że ryknie jeszcze dwa, maksymalnie trzy razy i zamilknie. Tak się stało. Musiałem skazać się na intuicję, szczęście i odrobinę tropicielskich umiejętności.
Doskonale znałem teren, więc to już spory zadatek na dobry efekt poszukiwań.
Jeżeli nic ich nie spłoszy, mam szansę je dojść.
Słońce zaczynało przebijać się nad koronami drzew. Jaśniało.
Czekało mnie przejście na drugą stronę rzeki. Zwalone drzewo nie jest może szczególnie komfortowe, ale też nie ma innej sposobności, więc nie ma co marudzić. Trzeba uważać na fragmentach ze zdartą korą - odsłonięte drewno w mokre poranki jest śliskie jak mydło.
Długo analizowałem tropy i ślady zwierząt po drugiej stronie rzeki i doszedłem do wniosku, że poszukiwany byk wraz z garstką samic przeszedł, a w zasadzie przepłynął przez rzekę. Świeże, jeszcze mokre tropy wskazały mniej więcej kierunek jeleniej marszruty. Nie bez problemu wspinałem się na wyjątkowo stromą skarpę. Dwa razy zjechałem do punktu wyjścia. Podczas zdobywania takich przewyższeń myślę tylko o dwóch rzeczach - o aparacie i żeby spadać jak najciszej :)))
To dwustopniowe przewyższenie jest taką mini ścianą płaczu i nie ukrywam, że na górze musiałem wyrównać oddech :)
Teraz, gdy stanąłem w przesiece, trzeba zdecydować czy jelenie poszły w lewo czy w prawo. Analizuję kierunek wiatru i atrakcyjność obu stron. Staram się obudzić do pracy "jelenią część mózgu".  Zastanawiam się co bym wybrał. Przesieka jest porośnięta szczotką grabową, więc każdy krok może skończyć się rozerwaniem buta lub skręceniem kostki. Wybieram lewą stronę. Niestety po zrobieniu kilku kroków, czuję jak podeszwa buta nagniata grabowy kikut sterczący z ziemi. Ten, napięty jak łuk, wystrzeliwuje spod stopy i grudka ziemi czy to z niego czy wyrwana z buta, ze znaczną siłą uderza mnie prosto w oko! Z drewna grabu robi się m.in. pałki perkusyjne ... nie ma na co liczyć, kikut nie pęknie pod ciężarem buta!
Uroki podchodu ...
Miałem nadzieję, że palcami wydobędę ziemię z oka, gdy właśnie z lewej strony lasu wybiegł ON!

Jedno oko łzawi, nic na nie widzę, drugim, na szczęście prawym, ogarniam temat w wizjerze aparatu.
Łzawiące i piekące oko nie pozwala mi na delektowanie się chwilą, mam jedynie pewność, że przede mną paraduje piękny okaz.
Nie mam pojęcia czy to tak było, ale uważam, że "strzał" wyrywającego się spod buta naprężonego grabowego badyla, wypłoszył go z chaszczy.
Może to i lepiej, bo w lesie mógłbym go nie zdążyć "złapać w szkło."
Mokra i tym samym lśniąca sierść potwierdziła moje domniemanie - przed chwilą przeszły rzekę.

 To naprawdę okaz.

Jak one dają radę chodzić po tym grabowym ściernisku?!?
Takie miejsca wielokrotnie wygrywały z niejednym butem, a kalosze, jeden po drugim, ponoszą tu trwałe rany!
Bez ochrony kostek, odradzam próbę forsowania takich miejsc. To stwarza spore ryzyko odniesienia nieprzyjemnych uszkodzeń.

 Z pewnej już odległości zaprezentował swoją krótkotrwałą rodzinkę i tym razem już na dobre zniknęły w prawej części lasu. Nie na długo. Wiem, że gdybym się uparł, oglądałbym je raz jeszcze. Zdarza mi się tak chodzić za dzikami ale za jeleniami jakoś nie potrafię. Otrzymałem przyjemność przyjrzenia im się i niech sobie idą w spokoju. To znacznie poważniejszy byk od tego z pierwszej części. Przy okazji, zwróćcie proszę uwagę jak wygląda masa dojrzałego byka w stosunku do łań, biorąc poprawkę na to, że on jest w drugim planie. Jest potężny, a przypominam, że podczas  rykowiska stracił około 1/4 masy ciała. Król!

Cieszę się, że dane mi było go obserwować, choć jednym, ale podwójnie czujnym okiem :)))


Gdy wracałem przez rzekę, udało mi się i naprawdę nie wiem jak, uchwycić moment, w którym rzuciła się ryba! Mała rzecz, a cieszy! :) 

 Trzy bazowe dla tej części puszczy gatunki drzew - sosna, dąb i rozmyty w pierwszym planie grab.
A między nimi ... :)

 Miałem pokazać inną część tej fascynującej rośliny, ale dopiero w domu zauważyłem niezwykłą subtelność - pajęczynkę! Oset leśny to odrębny ekosystem :)

 Huba z góry - w miarę nietuzinkowo :)

 Nigdy nie przestanie mnie szokować jak wiele światła drzewa liściastego lasu zatrzymują w koronach.

 Rzadko las pozwala mi na podziwianie ich, ale odgłosy odlatujących gęsi są "dźwiękową przyprawą" moich jesiennych wypraw.