Pocałunek jeleni!

Dziwna niedziela.
Dziwna, ale to nie jej wina. Po prostu przez lata uzbierało się.
Zbiera się coś w człowieku i on, ten człowiek nawet nie wie, że coś się kumuluje!
To nie musi być nic złego, to może być nawet odkrywcze, bowiem rzeczy dobre, odkrycia czy coś w podobie, mimo, że zakończone okrzykiem zaskoczenia "eureka!" gdzieś w tyle czaszki również "zbierały się do życia". Wstajemy, jemy, czynnościujemy, a w tle, pod naszą nieświadomość, gromadzą się doświadczenia i przemyślenia.
Dziś takie właśnie mnie dopadło w lesie!
Lata leśnego łażenia zaowocowały następującą konkluzją - wszystkie pojedyncze nici pajęcze są otóż rozciągane na wysokości moich oczu, a konkretnie rzęs! Wszystkie podkreślam!
Jeżeli macie podobne (jak się spodziewam) doświadczenia, wniosek jest jeden - wszyscy mamy ten sam wzrost - 185 cm!
Ile mi się tego dziś nawklejało w rzęsy ... no szok!
Pewnie nie wpadłbym na to wiekopomne odkrycie, gdyby nie fakt, że przez odklejanie nitek od rzęs spaprałem pięknego byka!
Nie można jednocześnie uwalniać oczu od lepkich nici, rozglądać się i robić zdjęć ... mając tyle oczu ile mam i tyle rąk ile mam, no nic z tego!

Tym bardziej, że do lasu wchodziłem w półmroku. Jesienny półmrok to coś innego niż letni. Rzekłbym nawet, że jesienny półmrok, to coś znacznie mroczniejszego niż letnia ciemność, ot co.
Kąt padania promieni ... ach, jakich tam promieni, kąt padania tego, co za godzinę będzie światłem, jest taki, że w lesie i tak noc i tak noc.

Tak wygląda ściana wschodnia widziana od środka lasu.
To zjawisko trwało dosłownie 2-3 minuty. Pojawiły się niezwykłe fiolety i ciemne róże. Pięknie, tajemniczo, mrocznie. UWIELBIAM!!!

Chwilkę dosłownie później, polanka śródleśna wyglądała już tak. Krzewy w mglistej otulinie o niezwykle ciepłym kolorycie, wyglądały bajecznie. Krajobraz odrealniony.

Gdy wchodziłem do starego lasu, zagarnąłem rzęsami pierwszą porcję pajęczych nici.
Nie dość, że w lesie wciąż noc, pajęczyna w oczach, to jeszcze aparat nie ustawiony na nowe warunki.
W tym momencie pierwszym rozklejonym okiem dostrzegam, że przepiękny byk niestety już wie, że jestem. Co za pech!
Robię zdjęcie tak jak mogę, czyli kompletnie bez sensu ...

Szczerze mówiąc to zdjęcie doskonale ilustruje to co widziałem, czyli ogromne poroże zamajaczyło w półmroku.
Wiem, nie jest to zdjęcie atlasowo-słodkopierdzące, ale przysięgam, że wytrzymałbym z takim na ścianie znacznie dłużej niż z pięknie wyrysowanym portretem z rozmytym tłem. Tego typu zdjęcia rodzą scenariusze, poruszają wyobraźnię, a te dosłowne, dopowiedziane w każdym calu ... nie.
Pokazuję je mimo fatalnych walorów jakościowych i poznawczych, zawiera jednak sporo walorów  emocjonalnych. Tak to czuję.
Robię korektę parametrów w aparacie, mija kilka minut i świat wygląda już zupełnie inaczej.
To a'propos tak zwanego złotego kwadransa. Nie ma nic takiego jak złoty kwadrans, chyba, że uznamy, że to ten kwadrans, w którym oświetlenie zmienia się najdynamiczniej w ciągu całej doby - o tak, z tym to się zgadzam. Między 6.00, a 6.15 na sto procent zachodzi więcej zmian temperatury barwowej i ilości światła, niż między np. 9.00, a 15.00! Przez te 6 godzin zmienia się kierunek, ale to w przybliżeniu wszystko co się zmienia :)

To też następne zdjęcie  ...

... jest równie nieostre ale klimacik ... no klimacik jest. To świat, w którym nie istnieją kontury, wszystko jest miękkie ale za to bardzo barwne.
Pozwólcie mi tak ładnie wytłumaczyć zdjęcie, które nie mogło być i w związku z tym nie jest ostre :)))

Kręcąc się po krzaczowiskach, w mglistych przecierkach z najwyższym trudem dostrzegłem jakiś ruch. Zdjęcia robiłem na czuja, w zasadzie prawie nie widziałem co fotografuję.

 Jakież było moje zdumienie, gdy okazało się, że na jednym z kadrów uwieczniłem całujące się jelenie!!!
Młodzież lubi się całować i jak widać dotyczy to również zwierząt.
Wyjątkowa, przepiękna chwila. Szkoda, że w takich warunkach, ale dokument nie ma większych wymagań.

 Wiatr przedmuchiwał mgły i co jakiś czas robiło się "ostro". Przynajmniej mogłem obejrzeć zwierzęta, którym od kilku minut się przyglądałem.

No dobra, część moich zdjęć i tak spotyka się z niezrozumieniem, więc przejdźmy do czegoś bardziej oczywistego.
Optykę aparatu skierowałem w nieco lepiej oświetloną stronę. Fotografia bez światła nie istnieje, więc gdy jest go więcej, wychodzi proporcjonalnie lepiej. Technicznie lepiej oczywiście.

 Rudzik baraszkujący w niezwykle barwnym otoczeniu musiał zwrócić moją uwagę.

 To była przyjemna dla oka sesja i bardzo satysfakcjonująca. Mam go w wielu pozach.

Zrobiłem dwa zdjęcia dla koneserów gry świateł, żeby nie było :)

Trudno było nie skorzystać z takiej aury. Opadające liście robią tu dobrą robotę. Las był cały czas poprzeplatany wilgocią. Dawało to ciekawe efekty rozmyć i przejaśnień.

Strzyżyk ukryty w cienistym krzewie gdzieś nad rzeką.

 Mój wiek, jest ze mną jak zespawany. No właśnie, on jest wyłącznie mój, a nie jest mi przychylnym partnerem! Nie ustalał tego ze mną, a uważam, że za bardzo się spieszy! To nie fair!
Powyżej pamiątka z minionych czasów, które z racji niesłusznie i niesprawiedliwie posuniętego wieku, doskonale pamiętam. W latach 60-ych i 70-ych byliśmy żywicową potęgą na makroskalę.
Mnóstwo sosen było tak porylcowanych, a na końcu tych ran, wisiały kubeczki do zbierania żywicy.
Walały się po całym lesie, głównie turlały się pod nogami. Tym razem chyba na szczęście dla zdrowia i wygody lasu, nasze żywice zostały wyparte przez chińskie, ukraińskie i brazylijskie. Proceder zakończono w 1993 roku.
Dziś spotkanie takiej sosny staje się wyjątkiem, ale w zamian za to niemal wszystkie drzewa mają jakieś grafomańskie symbole, są wysprejowane w kółka, kropki, kreski i cyfry. To tajny kod pracowników LP.  Może w ten sposób informują się o imprezach, może przesyłają sobie pozdrowienia, naszczekują na przełożonych albo ekologów, kto wie. :)
Na poważnie to oczywiście oznakowania brakarskie, oznaczają granice obszarów przeznaczonych do wycięcia, drzewa, które należy zostawić i zawierają wiele innych, praktycznych informacji.
Tak czy siak, są miejsca, w których trudno zrobić zdjęcie bez tych oznakowań.

Słońce było już wysoko ale to zderzenie żółci i niebieskości jakoś mnie zaskoczyło.
Las żegnałem w niezwykłym uniesieniu. To był przyjemny dzień. Pogodowo!
A to że spaprałem trzy dorodne byki, głównie wyciągałem pajęczyny z oczu i strzyżaki z karku, to już zupełnie inna sprawa. :)

Zapomniałbym o listku tym!
Gdy się dobrze przyjrzeć, widać nitkę ... czyli już wiecie, na jakiej wisiał wysokości! :))))