dziki na każdym zakręcie!

Niesamowite wyjście. Po naprawdę męczącym zawodowo dniu, wyruszyłem z kumplem na wieczorno-leśny rekonesans. Temperatura powietrza nie zwiastowała głębszego sensu tej wyprawy. Byłem niemal pewny, że wszystko co żyje, stoi pochowane w gąszczu młodników, ukrywając się przed popołudniowym upałem. Kumpel, jeden z "biebrzniętych" czytaj zwolennik terenów szuwarowo-bagienno-rozległych, ma nieco inne nawyki od leśnych, ale wczoraj poruszał się już znacznie lepiej niż ostatnio:) Mam nadzieję, że mnie nie zabije swoim teleobiektywem, ale oni tam nad Biebrzą, chodzą jak maszyny kroczące z Gwiezdnych Wojen. Miękkie, bagienne podłoże jak sądzę, wszystko amortyzuje i głuszy. Jak powiadają, co kraj to obyczaj :) Ostatecznie okazało się, że to chyba ja mam wyczulenie w tym aspekcie, bowiem ilość spotkań dzików w tym dniu była ponad statystyczna. W krótkim czasie cztery spotkania, w czterech różnych okolicznościach. Na pierwszy ogień spora locha z młodymi w pięknym starodrzewiu. Dała mi sporą satysfakcję. Żerowała w miejscu, które mnie bardzo zaskoczyło. Na szczęście tym razem zauważyliśmy ją  wcześniej niż ona nas.

Tą damę, również z małymi, spotkaliśmy w głębokiej trawie śródleśnej polany. Podszedłem najbliżej jak umiałem w tych okolicznościach. Zachodzące słońce malowało piękne plamy na otaczającej ją zieleni. Malców niestety w tak wysokiej trawie nie było widać.

A tą mamusię, spotkaliśmy na drugim końcu tej samej polany. Kawał zwierza! Muszę przyznać, że byłem pod wrażeniem jej ogromu.

Przyglądała mi się nad wyraz czujnie. Sam nie wiedziałem na co mogę, a na co nie mogę liczyć w tej sytuacji. Stałem przed nią sam, na otwartej przestrzeni. Ostrzegała mnie w sposób jednoznaczny, że będzie lepiej, gdy pozostanę tam gdzie jestem. Warcząc na mnie, czekała, aż malce przejdą za nią do lasu, po czym sycząc i warcząc "po dzikowemu", odeszła.

Ostatni mały jegomość znika w trawie, a ona cierpliwie stoi na straży.

Ten obywatel okazuje głębokie niezadowolonie z tytułu mojej bliskości. Zobaczcie na dalszych zdjęciach jak "słodko" na mnie zerka :)  Spotkanie odbyło się 100 metrów od miejsca, w którym niedawno spotkałem wilka. Piękny, mieszany las, powalone dęby i bogaty podszyt. Uroczysko!

Długo będę pamiętał szum wciąganego nozdrzami powietrza przy próbie zwietrzenia nas. Poniższe zdjęcie obrazowo to pokazuje.

Słodziak! ;)