siedziałem między łaniami!

Po spotkaniu z wilkiem, następnego dnia, czyli w poniedziałek, ruszyłem do lasu wierząc, że Go odnajdę, że los, a w zasadzie las, pozwoli mi Go powtórnie spotkać.  Ponieważ w ciągu dnia byłem w pracy, wyruszyłem po południu. Na miejscu, czyli na polanie, nieopodal miejsca spotkania z wilkiem, zasiadłem ok. godziny 18.00
Dzień był pochmurny, siąpił deszcz i o tej porze dnia zrobiło się już szarawo. Biorąc pod uwagę fotografię, było zbyt ciemno. Jak zwykle w sytuacji, w której chciałoby się zrobić super zdjęcie, zabrakło nieco światła, a właśnie nadleciał bielik. Nie dość, że sam jest wystarczjąco łasym kąskiem dla mnie, jako fotografa, to jeszcze niósł w szponach sporą rybę, którą zgodnie ze swoim zwyczajem zdekapitował, czyli pozbawił "centralki". To zabieg, którego ptaki drapieżne dokonują zapewne zgodnie z ich znaną maksymą - "ryba bez głowy, jest rybą mniej rzucającą się!" My znamy podobną z kultowego filmu, "klient w garniturze, jest klientem mniej awanturującym się"
Za moment, gdy bielik z rybą poszybował za ścianę drzew, pojwił się kolejny, tym razem z budulcem do gniazda w szponach. Mój obiektyw nie dał rady ani odległości, ani ciemności, nie mniej jednak pokazuję to co mam, bowiem, bielik to bielik jest i już, a moją słabość do drapoli znacie :)
Nawet do tych nieostrych, ale to przecież nie moja wina - one są nieostre, a nie ja ...
Około godziny 20-tej na mokrą polanę wyszły łanie. To mimo wszystko było zaskakujące, ponieważ jeleniowate raczej niechętnie żerują na mokrej zieleninie.
Podszedłem do nich blisko, szczególnie blisko. W zasadzie nie umiem tego wytłumaczyć, ale w pewnym momencie znalazłem się ... między nimi. Doszło do jakiegoś absurdu, ponieważ one podnosiły głowy, jak zobaczycie, patrzyły na mnie i najspokojniej kontynuowały posiłek. Nie wiem jak to wytłumaczyć. Być może moje spowolnione ruchy, może kamuflaż, może leniwy deszczowy wieczór i spokój śródleśnej polany, a może wszystko na raz spowodowało takie nietypowe dla nich zachowanie. Poczułem się ... elementem ... istotą lasu. To było niesamowite i bardzo miłe.
Coś tego wieczoru się zmieniło w moich relacjach z lasem ... coś na zawsze i coś na dobre.
Nie pytajcie mnie co na to mój rodzinny psychoanalityk, bo zapytany, jemu powiem, że tego dnia byłem na zakupach w Hiperze :)))
Na koniec trafił mi się bociek, a ponieważ pozazdrościłem znajomej (gŁOŚ z bagien - blog polecam)
zdjęcia bociana z padalcem w dziobie, to mój bociek zrobił to samo, jednak w dużo gorszym świetle.
Szkoda, ale mimo to, padalca widać :)