Byki z powyłamywanymi szczeblami :)

Dziś po południu prowadzę spotkanie na temat jeleni i rykowiska. Chcąc być fair wobec słuchaczy, postanowiłem jeszcze wczoraj wieczorem wybrać się do lasu i zostać do 23.00 by być jak najbardziej na bieżąco z tym co dzieje się w lesie.
W końcu rykowisko już funkcjonuje i moim niemal obowiązkiem jest móc powiedzieć w jakiej jest fazie.

Przedzierałem się grabinową, ostro zarastającą dróżką. Na tej dróżce spotykałem już różne zwierzęta, w tym piękne, mocne byki.
Idę więc ostrożnie, cicho i całe szczęście, gdyż za pierwszy zakrętem widzę, co następuje:

 Cielak przygląda mi się próbując zdekodować moją sylwetkę.
Łatwo nie jest, bo zastygłem jak emocje polskich kibiców na Mundialu.

 Kombinuje, zmienia perspektywę, nic.

 Ogląda się nie będąc pewnym czy słusznie odchodzi.

 W końcu postanawia wejść do lasu krokiem, którego wdzięku nie powstydziłby się najlepszy rumak na konkursie ujeżdżenia.

Wiedziałem, że "kropkowaniec" nie ma prawa być sam.
Zostałem tam gdzie zastygłem i czekam ...

 Jest i mamusia.
Ta obserwacja przytrzymała mnie niespodziewanie długo, a szedłem do byków. Czułem, że spóźniam się na spotkanie i wszystko spali na panewce.

Nie pomyliłem się, byki już były.
Szkoda, bo w tym momencie powinienem już być tam z nimi, na dole!

 Patrzę na tego byczka i ... coś z nim nie tak ...

 Oczywiście! Ma tuż nad oczniakiem ułamaną prawą tykę.
Spora jak na młodzieńca masa ciała i stosunkowo lichowaty oręż nie wytrzymał starcia.

Nie byłbym sobą, gdyby las nie zafundował mi większej niespodzianki.
Dostrzegam, że bysio nie jest sam. Mimo zmroku (zdjęcia rozjaśniane) wypatruję kolejnego samca.
Ale z nim również coś jest nie tak ...

No nie wierzę własnym oczom, ten dla równowagi nie ma lewej tyki!!!
Szok!
Czyżby wyłamały je sobie wzajemnie. Wszystko na to wskazuje, bo strony się zgadzają.
Pewnie gdybym zszedł na polanę, znalazłbym je w jednym miejscu ale nie chciałem zostawiać śladów zapachowych. W końcu jutro tu wrócę, bo w pobliskim lesie huczy piękny byk stadny.
Może uda mi się go wywabić z lasu, gdy rykowisko będzie w dojrzalszej formie i byki będą lepiej reagować.

 Zadania nie ułatwia mi fakt, że całe zajście, w tym szczególnie mnie, obserwuje od kilku minut łania. Pod obstrzałem jej wzroku nie mogę zmienić pozycji, a kucnąłem na pięcie prawego buta wierząc, że za moment zmienię tę niefortunną pozę. Noga drętwieje, a prawy pośladek woła o litość. Życie fotografa nie jest łatwe. Licówka stoi w ciemnej części lasu, ledwo ją widzę ale aparat szczęśliwie radzi sobie znacznie lepiej niż moje oczy. Zdjęcie robię przy 1/10 sekundy!!! Nie wierzę, że tak wyszło.

 Łania wydała odgłos ostrzegawczy, wiem, że sesja dobiega końca. Skupiam się na ostatnich kadrach.
Staram się wycisnąć z półmroku co się da.

 Minka na pożegnanie :)

 To czterolatek. Teraz widzę go w całości.

Gdy idą w tej konfiguracji, można powiedzieć, że razem mają kompletne poroże :))))
I tak las po raz kolejny obdarzył mnie bardzo ciekawą obserwacją i kolejnym doświadczeniem.