Jak przeżyć w lesie?

Właśnie! Jak przeżyć taki dzień jak dzisiejszy?
Wstałem nieco zbyt późno ale gdy tylko wyszedłem z domu, pożałowałem, że w ogóle wstałem.
To było jasne, że wilgotny klej zamiast powietrza nie zwiastuje łatwej wyprawy.

Dwadzieścia minut po opuszczeniu pieleszy słońce było jak widać wysoko.
Widać też z jakim trudem przedostawało się przez mglistą mątwę oparu.

Już w pierwszych sekundach leśnego iścia znalazły mnie strzyżaki. To prawdziwa zmora.
Po godzinie bezowocnej wędrówki miałem wrażenie, że przebijam się przez zawiesinę zbudowaną z wilgoci i rozpuszczonych w niej owadów. Ogromne płaty mglistych tafli z poukładanymi na nich strzyżakami co i raz otulały mnie nie pozostawiając wolnego miejsca. Gdyby nie mieszkający we mnie uparty cham (chamski upór musi mieć jakąś przyczynę ... źródło jakieś) słowo daję zawróciłbym.
Po dwóch godzinach sytuacja zaczęła mnie bawić. Nic nie spotkałem, niczego nie widziałem, byłem mokry jak nowojorski humit i oklejony niestworzoną ilością strzyżaków.
W głowie układała mi się opowieść, w której zapraszam Was do jednej z najbardziej beznadziejnych wypraw i nawet mi się ten pomysł spodobał. Niby dlaczego macie ze mną przezywać tylko przyjemności? :)

Niestety stanęła przede mną kuna i zepsuła nicniewidzenie!

Ale po chwili uznałem, że ciągle jest do dupy, przecież jedna jaskółka wiosny nie czyni.

Mijała trzecia godzina łazęgi.
Wszystkie strzyżaki świata zdążyły już sobie przekazać, że po lesie łazi duży frajer i starczy na nim miejsca dla wszystkich.

W końcu zauważyłem byka ale tak długo nie wierzyłem w to co widzę, że ...

Ta pierwsza po prawej plama, to on ... byk!
Tak jak wczoraj pisałem, ta pasja to głównie gotowość do akceptacji niepowodzeń.
Dziś byłem cały zbudowany z tej akceptacji, a po tej przygodzie w zasadzie byłem kwintesencją niepowodzenia. Można było mnie zabrać z lasu, zawieźć do Sewr pod Paryżem i ustawić na półce jako wzorzec niepowodzenia.

Wyobraźcie sobie, że cała ta beznadzieja, ku również mojemu zaskoczeniu, obudziła we mnie jakąś determinację. 
Postanowiłem przejść dwa, trzy tzw. pewniaki, miejsca, w których najczęściej spotykam jelenie.
Efekt był taki, że w tych miejscach jest naturalna koncentracja latających wszy.
Koszmar to zbyt łagodne słowo.
Mój prawy łokieć od roku jest w przewlekłym stanie zapalnym od wieloletniego noszenia aparatu,
a lewa ręka lepiej radzi sobie ze zdejmowaniem strzyżaków z karku. Siłą rzeczy aparat musiał pozostać w chorej łapie.
Częstotliwość zdejmowania owadów była taka, że ostatecznie natarłem boleśnie skórę karku.

Kiedy już opuściły mnie nadzieje, że coś ulegnie zmianie w tym upadłym poranku, po czterech godzinach łażenia widzę koleżkę, który bacznie mi się przygląda.

 Oczniaki, że szok!

 Wąchał niepotrzebnie angażując aż taki wysiłek. Po tylu kilometrach w stęchle mokrej otulinie mikstury wodno-owadziej, czuć mnie było z kilometra.
Mało tego, gdy tylko ręce zająłem aparatem, mój kark pokrył się qwa rojem tych latających gówien!
Musiałem machnąć łapą, nie dałem rady.

 Efekt jak widać - ucieczka.

Czujnie zostałem w tym miejscu dłużej.
Instynkt łowcy mnie nie zawiódł.
Po chwili przyszedł następny młodziak.
Raptem o rok starszy.

Cały scenariusz bliźniaczo się powtórzył.

 Udało mi się go dorwać w gąszczu i ...

 ... w prześwicie.

Można powiedzieć, otarłem łzy.
Nie są to byki, a jedynie ich etykiety zastępcze, protoplaści, zwiastuny czy jak zwać, ale zawsze to więcej niż nic :)