Pan Świetlisty!

Sobota ... chyba nikt z Was nie wątpił, że spędziłem ją w lesie :))) Od dawna nie miałem tak wolnej soboty jak ta właśnie. Z tego powodu bardzo precyzyjnie ją zaplanowałem. W piątkowe popołudnie rzut oka na prognozy pogodowe. Po przeanalizowaniu kierunku i siły wiatru oraz faktu, że trwają polowania zbiorowe, wybrałem się w okolice rezerwatu Kośno. Założenie było proste, w rejonie i okolicach rezerwatu prawdopodobnie pada mniej strzałów, więc zwierzyna powinna być też mniej przepłoszona. Moim pierwszym krokom towarzyszyła euforia, ponieważ zupełnie niespodziewanie słońce zaczęło przedzierać się przez chmury. To bardzo podniosło mnie na duchu. 

Od dawna nie miałem dobrych warunków świetlnych, a poprzednia niedziela była pod tym względem praktycznie 24-o godzinną nocą. Z tej właśnie niedzieli jest ostatnie zdjęcie - wiewiórka, która postanowiła spojrzeć na mnie z góry. Niesiony radosnym uczuciem zbyt dziarsko zbliżyłem się do śródleśnej polany. Młody bielik zerwał się z sosny i poszybował nad przeciwległą ścianę lasu. Decyzję podjąłem szybko. Błyskawicznie wybrałem stary świerk spod którego dziki wychodziły na polanę. W wyżłobieniu umościłem legowisko z gałązek i okryłem się kilkoma dodatkowymi zakładając, że mogą pojawić się też kruki. Te jak wiadomo mają trzecie oko! Zwykle chadzam po lesie z porcją rosołową w plecaku, taki nawyk. Przecież kiedyś może mi się zdążyć, że zabłądzę i np. dopadnie mnie głód. Wprawdzie surowy ochłap kurczęci to jeszcze nie rosół, ale od czego jest wyobraźnia. Tym razem wiedziałem, że nie zabłądzę, więc skoro miałem już kryjówkę i do tego surowy fragment zwierzęcia prawie fruwającego, to nie pozostało nic innego, jak odrzucić go daleko od siebie. W tych lasach są wilki i posiadanie pachnącego mięsa w plecaku, może niepotrzebnie zwrócić ich uwagę na moją skromną i nieszukającą problemów postać. Namiastka rosołu wylądowała zatem 15 metrów ode mnie, czułem się bezpieczny :) Położyłem się w kryjówce ... czekam. Naśladuję dźwięki przerażonego lub wręcz zagryzanego zająca. W żargonie myśliwych - kniaziam, bo tak nazywają ten dźwięk. Liczę, że spłoszony bielik przyleci rozejrzeć się po okolicy. Przyleciał ... kruk! Usiadł przede mną nieświadomy mojej obecności. Nareszcie mam go! Ponieważ znalazł się dokładnie między mną, a słońcem, powstało całkiem fajne zdjęcie. Bliki światła, odbijające się od było nie było kruczej czerni piór i dzioba, stworzyły ciekawy efekt. Stąd tytuł posta - Pan Świetlisty. Przynajmniej tak mi się wydaje, że stąd ... człowiek nigdy nie może być pewny ostatecznie. Na bielika czekałem 4 godziny. Bezskutecznie. Nie pytajcie jak wygląda wstawanie po 4 godzinach leżenia w dziczym wykrocie, 13-ego grudnia. Wyłącznie dla ułatwienia dodam, że grudzień, jest miesiącem zimowym i to się nigdy nie zmienia.

Długo negocjowałem ze stawami, żeby zechciały działać. Jakoś poszło, tzn. moje ciało jakoś poszło, stawy nie działały jeszcze długo :) Około południa postanowiłem zobaczyć co słychać w głębi puszczy. Chciałem wykorzystać każdy moment jasnego dnia. O tej porze roku takie słońce, to wielki prezent. I tu czekała na mnie kolejna niespodzianka. Leśną drogę przebiegły jelenie. Rozpocząłem podchód. Po ok. 300-u metrach udało się podejść dwa młodziaki, jelonki i dumną mamę z kolejnym "w drodze". Zwierzęta w czasie tak silnych porywów wiatru są mocno zaniepokojone. Trzeba bardzo czujnie podchodzić. W tych warunkach jelenie poświęcają szczególnie dużo czasu na obserwację okolicy. Czego nie usłyszą, to wypatrzą. Ale ja dziś miałem nowe CAMO, znacznie ciemniejsze od poprzedniego. Ten wzór w ciemnym lesie sprawdził się dziś nienagannie. Efekty zobaczcie sami.