sarność zakrzaczna!

Nawet mnie ogarnęło zwątpienie czy porannoniedzielne -12 st. w jedynej zrozumiałej skali, czyli Celsjusza jest zachętą do wyjścia z domu, czy jednak do pozostania w nim. Piszę tak o tej skali, bo szybka próba przekazania tej samej tempertury w innej skali, jakoś mnie blokuje. Wskazana tempertura jednak nie zablokowała mnie i łatwo się domyślić, wyruszyłem w las. Nie powiem, samo "iście" czyli przemierzanie lasu sposobem chodzenia, t.j. naprzemiennego wyrzucania nogi przed siebie przy konsekwentnym podpieraniu ciężaru ciała na nodze chwilowo nie wyrzucanej, rozgrzewało mnie skutecznie. Tym samym odczuwanie tempertury nie było aż tak krytyczne, jak się wydawało w czasie patrzenia na termometr przez okno ciepłęj kuchni. Gorzej zrobiło się dopiero, gdy zasiadłem w szałasie - czatowni. Tu nogi nie są wyrzucane w dynamicnym procesie "iścia". Pamiętam egzamin z fizjologii zwierząt u niezpomnianej prof. Pszały, w ramach którego jednym z czynników wspomagających krążenie krwi, wymieniłem pracę mięśni. Niestety trudno mówić o tym wsparciu w czasie wielogodzinnej zasiadki w pozycji dyskusyjnokucznej. Tragedia, stagnacja, bezruch, beznadzieja. Przy minus dwunastu obserwowałem z początkowym spokojem niechybny proces zamarzania ciała. Nie byłoby to jeszcze najgorsze, gdyby nie chodziło o moje ciało. Na szczęście zadziałał system wczesnego ostrzegania. Organizm szukając rozpaczliwie ciepła, zaczął drżeć tak okrutnie, że gdybym został dłużej w szałasie, opadłyby wszystkie igły z maskujących mnie gałęzi. Opuściłem kryjówkę. Stałem dobry kwadrans w słońcu. Na darmo. W słońcu było pewnie -8 st. więc efekt cieplarniany nie wystąpił. Chciał nie chciał, musiałem zająć się "iściem" na co zamrożone kolana niespecjalnie chciały przystać. Na szczęście dla mego ocalenia, natura umieściła centrum decyzyjne w głowie, nie w kolanach. Po drodze, mimo chrupania zmrożonych liści, zaskoczyłem sarnę ukrytą w gęstej krzewinie. Robiłem dziesiątki i setki zdjęć sarnom. Mam je z bliska na otwartej przestrzeni, mam portrety wykonane z najbliższego bliska, ale te zdjęcia zaliczam do moich najulubieńszych w tym zakresie. Jest w tej sarności zakrzacznej czy też międzygałęźnej tyle prawdy o sarnie leśnej, ile musiałbym opowiadać godzinami. Ten obraz jest wręcz kwintesencją prawdy o leśnych sarnach. O ich zwyczajach, światopoglądach, mimikrze i sarnim syndromie strusia. Nie widzę, czyli nie jestem widziany! Tego dnia wykonałem zarówno z szałasu jak i po drodze kilka innych fotek. To ciekawe jakim prezentem na bezbarwnym mroźnym kadrze może okazać się zwykła sikora. Ocenicie sami. Największą przyjemnością tego dnia była scena kończąca drogę. Przed domem opustoszałęj wsi, która dziś składa się z trzech (słownie 3-ech) domostw, suszyło się pranie. W tym kadrze było coś, co mnie zachwyciło. Ten dzień, z tytułu mrozu, był monochromatyczny, a tu kolory, kontrast, żywe światła. Musiałem to sfotografować. Dodatkowo zakumplowałem się z dwójką chłopaków tego gospodarstwa. Palili ognisko i piekli ziemniaki. Kucnąłem przy ich ognisku i za ich zgodą. Zmarznięte ciało łapczywie pochłaniało ciepło ogniska. Piękniejszego zakończenia tej zimnej wyprawy nie mogłem sobie wyobrazić. Podziękowałem chłopcom za gościnę:)