Jak kot przed atakiem ...

To w zasadzie druga część poprzedniego wpisu, gdyż materiał zawiera continuum obserwacji z tego samego wyjścia.
Czytam Wasze komentarze i uświadamiam sobie, że rzeczywiście pięknie mieszkamy. My wszyscy.
Polska przyroda jest blisko każdego z nas, wystarczy chcieć ją dostrzec.
Ostatnie wpisy (i ten) powstają jako reportaż z miejsca, o którym nikt nie sądziłby, że tyle może się dziać w pobliżu gigantycznej budowy. Wyobraźcie sobie, że to tereny przyległe do budowanej właśnie obwodnicy miasta.
Wybierałem się tam przez trzy dni, by zorientować się jak przyroda radzi sobie z tak poważną ingerencją. Przyznać muszę, że pomijając szeroki pas bezpośrednich prac, rozkopy itd. radzi sobie całkiem dobrze.
Jelenie, sarny i wszystko co tu widzicie obserwowałem w odległości nie większej niż 500 metrów od budowy.
Oczywiście mogłem wykonać zdjęcia obrazujące brutalną ingerencję maszyn, ale po co?
Od straszenia mamy media publiczne, a ja chcę pokazać piękno, przyrodę, cieszyć oko i duszę.

Wrona kiedyś znana jako siwa, wykorzystała jedną z pryzm ziemi i zawzięcie głosiła jakieś niezadowolenie. Nie mam pojęcia co ją wkurzyło, ale darła się głośno.
Dziś nie mówi się już wrona siwa, innej nie ma, więc wystarczy po prostu wrona. :)

Niech rzuci kamieniem ten, który potrafi się oprzeć ich urokowi i mając aparat w ręku, nie klęknie by wykonać zdjęcie. Mnie oczywiście zainspirowała ta subtelna pajęczynka wraz z jej architektem, rozpięta między łodygami ... no i inne skojarzenia ;)

A tuż obok wykopów i pryzm rozciąga się nieskażona Warmia jak zwykle rozsyłająca darmowe pocztówki ...

Na rzepakowych łodygach dominują już całkiem pokaźne strąki, ale jak widać część kwiatów wciąż walczy o uatrakcyjnienie pejzażu.

Tu na przykład samica błotniaka w locie patrolowym nad całkiem już przekwitniętym polem rzepaku.
W taki gorący i parny dzień lubię wciągnąć zapach rzepaku, naprawdę mi się podoba ... bardzo!

Buszujący w zbożu, a w zasadzie kucający w zbożu! :)
Tym razem w pozie p.t. "nie ma mnie tu!" :)
To ciekawe, że zając, gdy położy uszy, uważa, że zniknął :)))

 Bardzo czujnie obserwował mnie skowronek. Nie pamiętam czy to napisałem w poprzedniej opowieści czy nie, ale polski krajobraz bez tych niestrudzonych śpiewaków nie byłby tym samym zjawiskiem.

Szkoda, że nie udało mi się z ostrością, ale jego zryw był tak dynamiczny, że chyba nie miałem szans :)

Zając to może umownie, ale ta parka dosłownie buszowała w zbożu. Nieco przed czasem, zebrało się koziołkowi na amory. Przyglądanie się ich harcom to prawdziwa przyjemność. Zresztą sami widzicie jak wbił wzrok i ... w co! ;)
Niestety wbrew etyce zapragnąłem przyjrzeć się koziołkowi z bliska. Wiedziałem, że szanse mam niewielkie, w drugim planie, rośnie idealne schronisko - gęsty, wysoki rzepak.
Próbę jednak podjąłem.
Szedłem jak kot przed atakiem. Nie miałem wyboru - podchodziłem go na otwartym terenie. Bardzo starannie i cierpliwie przestawiałem stopy dbając by nie nadepnąć na cokolwiek co wyda dźwięk.
Udało się!
Mogłem z bliska obejrzeć parostki i spojrzeć mu w oczy.

Teraz odwiedzę las, ale w te okolice z pewnością wrócę. Mam niewyjaśnioną sytuację z dzikami, a jest wśród nich locha, którą szacuję na jakieś 120 kg. Muszę ją podejść.