Jelenie w listopadzie.

Od razu przepraszam za tytuł.
Jest mało finezyjny i mam nadzieję, że w trakcie pisania opowieści wena przyjdzie.
Czasu ma mało i musi działać pod presją, więc trzymam kciuki, żeby zdążyła wskoczyć do mojej głowy i pozarządzać nieco nerwami odpowiedzialnymi za kolejność wybieranych przez palce klawiszy.
Palcom jest w sumie wszystko jedno, byle coś tam klepać. Ale wena ... o, wena powinna być zmotywowana, jej powinno zależeć. Podlega ocenie!
Mam taką jedną zaprzyjaźnioną, sprawdzoną, ale to dość wyzwolona istność!
Nie można jej ot tak po prostu zawezwać czy poprosić.
Zdarza się zatem, że mnie hmmm ... oleje. Wtedy klops. Zdania nie kleją się, w oczy rzuca się brak wątku, napięcie nie buduje się. Jeżeli do tego zdjęcia są słabe, szykuje się "wędkarski dramat"!

Tak jak odpisałem w komentarzach Mariuszowi, gdy nie ma weny najlepiej mieć w zanadrzu doskonałe zdjęcie (nigdy się nie dowiem co to jest to zanadrze!)
Jak wygląda zdjęcie doskonałe?
To na przykład powinno być zdjęcie bielika, który uciekając przed atakującym go wyskakującym wilkiem, podrywa się z ziemi z kuną w szponach. Kuna powinna trzymać w pysku świeżo złapaną nornicę.
Atak kuny przerwał nornicy posiłek, z pyszczka wypadają jej nasionka pieczołowicie zgarniane przez stadko trznadli.
Nooo ... to by była fota, przy której wena mogłaby sobie leniuchować.

Ba, w takich okolicznościach nawet mogłaby mnie opuścić umiejętność pisania, samo zdjęcie i tak dałoby radę.

Zobaczmy zatem co na dziś przygotowała mi mateczka Natura i czy w związku z tym muszę czekać na wenę czy nie? ;)

 Zanim zrobiło się jasno, a w zasadzie póki wciąż było niemal ciemno, udało mi się dostrzec kawalerskie stado byków. Siatkówka oczu ich nie wychwyciła, ale aparat ma opcję rozjaśniania obrazu i dzięki temu zamajaczyły mi w wizjerze. Brak światła w mojej niepowszechnej opinii dodaje zdjęciom tego czegoś, co mają koty :))) że nawiążę do poprzedniego wpisu.
Lubię te malarskie rozmycia i niedomówienia, choć wiem, że zdjęcie tego typu na każdym konkursie zajęłoby ostatnie miejsce :)
Na szczęście nie po to je robię więc ocalając poczucie niezależności kieruję się własnym gustem, nie szanownej komisji, tym samym utrwalam chwilę, która była przeżyciem, a dzięki zdjęciu niezapomnianym.
p.s.
filozof z Koziej Wólki ... suchar że szok ale już mi się nie chce kasować :)))

 Gdy zrobiło się jaśniej, a ja podążałem w stronę innego miejsca, zupełnie po drodze zauważyłem rudel saren. Pewnie nie opublikowałbym go gdyby nie leżąca dama w ostatnim planie.
Coś mi się w tej scenie spodobało. To mogła być sielankowość pozostająca w wyraźnym kontraście do pory roku. Listopad nie kojarzy się z sielanką.

 Późnojesienne czatowanie. Mam nadzieję, że ascetyczna cierpliwość tego myszołowa zostanie wynagrodzona.

Nie mam pojęcia co w moim jestestwie wydało się tak interesujące, że wiewiórka postanowiła podbiec i przyjrzeć mi się z bliska. :)


No i w końcu tam gdzie chciałem być naprawdę.

Nie miałem pojęcia, że zalegały w trawach. Spłoszyłem je niechcący. Szkoda. 

 Stadko w "międzydrzewiu". To przynajmniej było widać z daleka :)

 Kilka kilometrów dalej dorodna łania w środku starego lasu. Na szczęście krosowałem las po bezdrożu, inaczej bym jej nie spotkał, a szkoda, bo sceneria się trafiła puszczańska.

 To było ogromne stado. Kilkadziesiąt jeleni szło niespiesznie przez drągowinę. Kucnąłem i długą chwilę przysłuchiwałem im się. Byk tarmosił gałęzie. Co jakiś czas suchy wiatrołom chrupnął pod raciami. Ale też pierwszy raz w życiu przysłuchiwałem się "normalnym" odgłosom jeleni.
Powszechnie znamy odgłosy byków w porze godowej. Wiemy jak szczeka spłoszona łania.
A tym razem słuchałem absolutnie nieznanych mi wcześniej dźwięków!
Byłem w nie lada szoku! Coś z pogranicza wycia z odrobiną chrapki w głosie. Jak wolno otwierane skrzypiące drzwi. Tak chyba najtrafniej mogę to opisać.
Uznałem, że właśnie otrzymałem sens tego wyjścia! Byłem pod ogromnym wrażeniem.
Jelenie używają głosów w codziennej komunikacji!!!
Dla mnie to było bardzo odkrywcze.

 Gdy go zobaczyłem, serce podeszło mi do gardła! To piękny byk z mocnym porożem. Niestety nie do podejścia. Lazłem za nimi kilka nadprogramowych kilometrów, a naprawdę miałem szczerze dość.
Nie udało się go podejść bliżej. Otoczony sporą chmarą łań, był niedostępny.

 Czternastak, ale tyki potężne! Niezapomniane wrażenie. Tym bardziej, że czarna wersja, czyli kocmołuch z babrzyska.

 Ostatnio często kołują nade mną. Przyjrzałem się sobie dokładnie. Trzymam się nieźle, czuję się dobrze, nie wyglądam jak padlina, nie rozumiem powodów, dla których interesują się akurat mną! :)
Poważnie rzecz biorąc to pięknie wybarwiony dorosły osobnik. Mając na uwadze "słuszną ogromność" ptaka, zakładam, że to samica. Zdjęcie nudne jak dwutysięczny odcinek sitcomu, ale świetnie pokazuje charakterystyczną sylwetkę bielika.

 W drodze do autka. Dosłownie padałem na ryj, ale i tą sesję zrobiłem z radością.

Gdy wracałem, dziurawe tu i ówdzie niebo, wyjaśniło mi  dlaczego w lesie było tak ciemno ...