przywitać i pożegnać las

Dzień mimo zapowiadanego słońca zaczyna się ... tak sobie.
Jedną z przyczyn może być fakt, że o tej porze roku niemal każdy dzień zaczyna się tak sobie.
Ten był szczególnie wietrzny.

Zdjęcie tego pozornie nie oddaje, bo co miało spaść z drzew, spadło, więc "listy świadczące o jesieni" nie komunikują wiatru.
Swoją drogą listy ... matko, czy to ktoś jeszcze pamięta?
Gdy byłem na koloniach, w drugim końcu Polski, rodzicie przysłali mi list.
Wyjeżdżając na kolonie najbardziej przeżywałem rozstanie z moim ukochanym psem - Bartem.
Ojciec wpadł na świetny pomysł!
Posmarował łapę Barta pioktaniną i odcisnął mi ją na kartce listu jako jego podpis.
Wzruszony ryczałem jak bóbr nad tym odciskiem ... czy dziś w dobie fotografujących komórek, komputerów i w ogóle, można jeszcze przeżyć taką emocję? Szczerze wątpię.
Tego typu wydarzenia nie mają dziś odpowiedników. Wszystko jest podane w przetrawionej i niestety raczej oczywistej formie ... zdjęcie, filmik itd.

Wróćmy do lasu.

Jak widzicie potrafię zrobić jasne, kolorowe zdjęcie :)
Muszą być spełnione dwa warunki:
1. musi świecić słońce
2. musi być kolorowo :)))
A tam gdzie łażę i pory, o których tam jestem, nie służą sprawie.
Mam nadzieję, że tą barwną pocztówką wykupiłem swoje winy na kilka następnych opowieści ;)

 W lesie znalazłem jednen z najsmaczniejszych grzybów tej planety!
Kto zna, wie o czym piszę. "Szmaciak gałęzisty" lub "kozia broda" jak kto woli - podany w cieście naleśnikowym jest delicją nie do opisania!!! Tej konkurencji nie wytrzymują ani kanie ani nawet rydze. Do 2014 roku był pod ochroną.

Taka ... subtelność. Chyba nawet ja umiem docenić słońce w lesie.

Choć o tej porze roku nasza gwiazda pracuje tak nisko, że jak widzicie, światło nie wdziera się zbyt głęboko do wnętrza lasu. To zdjęcie idealnie ilustruje mrok jaki panuje w lesie mimo słonecznej pogody. A zdjęcie zrobiłem z obrzeża lasu oczywiście, bo tylko tam można znaleźć w pełni oświetlone pnie.

Bezcenny dar dla lasu! Mnóstwo istnień zawdzięcza życie i przetrwanie takim ostańcom.

Nudziłem się, to widać :) Polecam taką zabawę obiektywem, czasami wychodzą ciekawe rzeczy.

Skala efektu jest sterowalna jak widać.

W tzw. międzyczasie wpadłem na wieś do znajomych na kawę (Inga dziękuję!)
W Ich ogrodzie znalazłem gęsto uwikłaną sikorę :)

Niezwykłej urody sikora uboga w podobnej scenerii.

Wieczorem wróciłem do lasu.
Jakbym czuł, że coś ciekawego na mnie czeka.

To młody jeleń w trzeciej głowie czyli czterolatek. Tzw. dziesiątak.
Wyszedł mi na spotkanie w szczególnie atrakcyjnym fotograficznie miejscu.
To co mnie zdziwiło, to fakt, że był sam. Byczek w tym wieku, o tej porze roku, powinien mieć towarzystwo stada kawalerskiego. W najgorszym wypadku, w towarzystwie równolatka, powinien towarzyszyć starszemu bykowi. Niestety jest okres intensywnych polowań i grupy zwierząt zostały porozbijane.

Zasiadłem nad leśną polaną.  Gdzieś daleko zamajaczyła sylwetka młodego bielika kołującego nad lasem.
Gdyby nie gwałtowne podmuchy wiatru niemiłosiernie targające szczytami drzew, mógłbym tak siedzieć do rana.
Zapadał zmrok.

Las żegnał mnie równie interesująco, jak witał.

Gdy zbliżałem się do samochodu, mrok wspomagany silnym wiatrem, spiesząc się, przeganiał resztki światła.
Mijał kolejny piękny dzień!