Wszystkich Świętych w lesie ...

Znam wiele mogił ukrytych w lesie. Różne były losy i powody dla których Ci ludzie zostali pochowani z dala od ludzkich siedzib i cmentarzy. Nie wnikam w to ale czuję z nimi więź, być może w jakiś swoisty sposób zazdroszczę Im miejsca wiecznego spoczynku.
W końcu nieprzerwanie są tam, gdzie ja mogę tylko bywać.
Wybrałem się nad jedną z tych mogił. Nie umiem się modlić, zatrzymałem się więc i serdecznie pomyślałem o zmarłej osobie.
Ktoś, mimo naprawdę oddalonego miejsca, od wszelkiej nawet drogi, odwiedza tę mogiłę.
Może niezbyt często ale to jednak miłe.

 Pogoda dopełniła specyficzny nastrój tego dnia i miejsca.
Odciśnięte w pobliżu wilcze tropy uświadomiły mi jak bardzo niecodzienne jest miejsce tego pochówku.

Wszystko dziś w lesie wydawało się takie ... zadumane.
Nawet spotkane jelenie.

 Cały las był cichy i nawet w prześwitach, półmroczny.

Bardzo mi się ta atmosfera podobała. Najbardziej to, że dziś nie miałem wątpliwości, że jestem tu sam. Grzybów nie ma, polowań dziś nie było, dzień wolny od pracy i do tego deszcz.
Wiadomo, tylko Mikunda mógł się tu pałętać bez względu na okoliczności. :)

Z bliska sprawy miały się już całkiem inaczej!
Więcej koloru i ostrości.
Obrazy stawały się konkretniejsze i oczywistsze, jakby nie przejmowały się panującą szarzyzną.

A kiedy kucnąłem zbliżywszy się nieco bardziej do mikroświata, okazało się, że pod nogami mam oszlifowane i bardzo krótkotrwałe diamenty, których nie powstydziłyby się najznamienitsze szlifiernie kamieni szlachetnych.
"Mniejszy świat" perlił się zalotnie i lśnił ale w swojej subtelności i dyskrecji nie zakłócał osobliwości dzisiejszego święta.
Mimo bezwzględnej atrakcyjności, zdobienia tych liści nie wydały się ani próżne ani przesadne.
Ich przelotność podnosi niezwykle ich wartość lecz nie tę materialną.