Gdzieś w Europie.

Z każdym dniem pogłębia się moje przekonanie o unikalności polskiej przyrody. Niestety temu przekonaniu towarzyszy również i to o przemijalności tego skarbu. Ostatnie rządy są nastawione wybitnie konsumpcyjnie. Dobierani są ministrowie środowiska, których nadrzędną cechą jest totalne zobojętnienie na naturalne zasoby kraju. Aktualnie rządzący, podobno niegłupi, ale co z tego ... matematyk! Co on wie o przyrodzie?!? Ostatni za PO był ekonomistą, a ten między wspomnianymi nie zasługuje na wymienienie. Wypieram go jak chorobę, bo i tak go wspominam. Nie chcę jątrzyć i bawić się w politykę, bo mam ją gdzieś, ale pretensje mam również za argumenty, po które wspomniani ministrowie sięgają. Żałosne, szczenięce, pozbawione szacunku dla inteligencji słuchacza. Aktualny, "ciemno nam panujący" w ostatnim wywiadzie dla Wyborczej, powiedział tyle bzdur, że starczyłoby na wszystkie niezdane klasówki w klasach 1-3 bo dzieciaki gimnazjalne już nie byłyby w stanie wygenerować tylu głupot.

Kiedyś, lata temu szedłem lasem i przepełniała mnie radość. Teraz idę i nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jestem ostatnim pokoleniem, któremu udaje się uchwycić fragmenty ocalałej przyrody. Z przerażeniem stwierdzam, że nawet w młodszym pokoleniu nie brakuje indolentów/tek (równouprawnienie), którzy/które pozostają w przekonaniu, że gdy zetnie się stare drzewo i w to miejsce posadzi nowe, to wszystko jest OK i bilans został zachowany. Ręce opadają jak liście jesienią. Przypominam, że Rezerwaty stanowią 0,5% powierzchni kraju, a lasy +/- 30%.

Te 0,5% to rezerwuar nadziei ... małoooooo!

Kochani, staram się na bieżąco opisywać przyrodę i rzadko uwrażliwiam na to, że dzieje się źle. Zwróćcie uwagę jak ważna jest każda Wasza jednostkowa decyzja - z tytułu spadku spożycia mięsa, w ostatnim roku zabito 400 000 zwierząt hodowlanych mniej! We wrześniu minął trzy lata, w których nie wygenerowałem i nie wygeneruję potrzeby zabicia jakiegokolwiek ssaka. Późno, ale jestem dumny! W minionym tygodniu nie zjedliśmy z żoną żadnego mięsa, ani drobiu ani ryb. Radość!
Zachęcam, bierzcie udział w akcjach proekologicznych. Każda jednostkowa decyzja, sprzeciw, wszystko ma sens.

To tyle tytułem łagodnego się ulania, a teraz zapraszam do resztek Raju.

 Starsze kozły właśnie wycierają parostki ze swędzącego scypułu.
Widoczna odsłonięta, jeszcze niewybarwiona i umazana krwią kość nowego poroża.
Niestety teren otwarty, nie udało mi się bliżej podejść, a i tak pozwolił mi na wiele.

 Tu widać jak zdarty frędzel scypułowej skóry owinął się wokół tyki.

 Zające się parkocą :)

 Ta tekstura skłoniła mnie do wersji czarno-białej - poniżej :)

 Gotowy obraz na ścianę.

 Sweet!

 Najczęściej powtarzany kadr na moim blogu dziś wyglądał tak :)

 Ufff - dwa dni temu zastałem jednego i uruchomiło mi się całe martyrologiczne myślenie typu Liban, gnoje z kałachami strzelający do naszych boćków itp. historie. Na szczęście dziś był już komplet.

 Żurawie ... jakby co.
Lepiej podpowiedzieć, bo same się nie zauważą :)))

 Moje ulubione zdjęcie z dziś.

 Moje jeszcze bardziej ulubione!

 Tys piknie.

I najbardziej ulubieńsze, że skorzystam z dziecięcego stopniowania :)

Cieszmy się póki jest z czego i póki możemy.