Jelenie za mglistą firaną.

Wyruszałem z domu bez przekonania. Rozpoczynał się kolejny bezchmurny, słoneczny dzień, czyli taki, za jakim niezbyt przepadam. Przyznać jednak muszę, że zdjęcia z odrobiną słońca są przyprawą tego szaro-burego bloga, więc brnę w nieugruntowaną decyzję i konsekwentnie jadę w stronę lasu. Blog nazwałem szaro-burym, ponieważ jest rodzajem niekończącego się reportażu z rzeczywistości, a dni słonecznych u nas jak na lekarstwo.
Pomyślałem, że uwiecznię pierwsze słońce, bowiem w lesie efekty jego obecności pojawią się z niemal dwugodzinnym opóźnieniem. Wiadomo, ściana lasu nie puści słońca do środka, zanim kąt padania światła nie zmieni się.

Pierwsze słońce nad lasem wyglądało tak właśnie.


Gdy gwiazda podniosła się nieco (oczywiście pozornie), krajobraz przejaśniał i przez chwilę można było uznać, że wzeszły dwa słońca.

To najbardziej inspirująca mnie ze wszystkich zwykłych polnych kałuż. Tak, to nie stawek, bagno ani nic poważniejszego, to zwykła kałuża, po której w czerwcu nie będzie śladu.

Do lasu wchodziłem bez większego przekonania. Wkurzała mnie świadomość, że za kilka godzin temperatura przekroczy 20 stopni. Nie lubię gorąca. Jeżeli kimś jestem na pewno, to jestem człowiekiem północy. Kiedy znajoma Allana Yerwooda - Gaitri Pagrach-Chandra zamówiła u nas logotyp, a potem zadowolona umieściła go na FB, pod jednym z pochlebnych komentarzy (innych nie było ... no!) napisała o mnie - "człowiek z północnej części Polski" :)) Trafiła! Ja jestem mentalnie z północy. Gdyby ktoś mi dziś powiedział, że zniknęła strefa międzyzwrotnikowa, gorące kraje czy coś w podobie, powieka by mi nie drgnęła. Ale ryczałbym jak bóbr po zniknięciu Skandynawii, Grenlandii czy Syberii.
Takie i inne rozważania nie towarzyszyły mi na leśnej drodze, bowiem na leśnej drodze nie towarzyszą mi żadne przemyślenia inne niż te bezpośrednio dotyczące lasu.
Być może  z tego powodu udało mi się w porę zobaczyć żerujące przy leśnej drodze jelenie.

Ta snująca się poranna mgła okazała się moją szansą i przyczyną sukcesu obserwacyjnego. Mój obraz rozmył się w oczach łani. Fakt faktem, obraz łani rozmył się w moich :)


Spotkanie było zaskakujące, dziwne, ale piękne w tych światłach bardzo wczesnego poranka. Ściana dojrzałego lasu świetnie robiła robotę.

 Nic nie trwa wiecznie. Najpierw postanowiły uciec w prawo.

 Po chwili jednak wróciły! Szok.

Młody czujnie schowany za matką rozglądał się wokół.
Ostatecznie odeszły w ... lewo.

 Mgły snuły się jeszcze długo później wyśmienicie dbając o moje doznania.

 Często tu jestem. Lubię.

 Taaaak! Światło przeciskało się górą długo nie mając dostępu do runa.

 Jak tu nie zaglądać co czas jakiś? Światło, aby dotrzeć do matrycy mojego aparatu, musiało pokonać skomplikowane meandry leśnego galimatiasu. Architektura wspomnianego galimatiasu poszatkowała światło na tyle ciekawie, że musiałem to utrwalić.

 Jak pisałem poprzednio, rozwaliłem telekonwerter, więc dziś miałem wszystkiego 300 mm.
Nie było wyboru, musiałem bardziej się starać i podchodzić do zwierząt bliżej niż zwykle to czynię.
Do tej sarenki niemal dolewitowałem :)

 Synchro jak nic!

 Las, to las - zawsze znajdzie się jakieś nieprzewidziane źdźbło, patyk, gałąź, drzewo ... no żesz wszystko co może, by tylko Ci człowieku nie wyszło :))) A zdjęć zwierząt biegnących "na fotografa" jest mało ... No cóż - życie :)

 Nie wiedziały gdzie jestem, więc biegały jakiś czas wokół mnie :)

Naprawdę fajne wyjście i niepotrzebnie obudziłem rano malkontentyzm i uprzedzenia. Nie wolno się uprzedzać, ani do pogody, ani do ludzi, ani czegokolwiek. Najpierw zawsze trzeba dać komuś/czemuś szansę, czego i Wam życzę  ;)