a jednak!

Pamiętacie może to nieostre zdjęcie jelenia z porożem w scypule z posta p.t. "kolacja z jeleniami"?
Nie jestem jakoś szczególnie uparty, ale też niełatwo rezygnuję z celu. Postanowiłem, że podejdę tego jegomościa i jednak sfotografuję tak jak należy. Wczoraj po południu, co jest oczywiste, udałem się po raz n-ty w miejsce, w którym spotkałem się z wilkiem. Tak jak pisałem, wiem, że nic nie zdarza się dwa razy i naiwnością jest wierzyć, że spotkam Go po raz kolejny i to w tym samym miejscu. W tej jednak kwestii pozwolę sobie pozostać naiwnym i będę tam wracał jeszcze wielokrotnie. To miejsce, po tym wyjątkowym spotkaniu ma dla mnie inny wymiar, jakiś niepojęty magnetyzm - uwielbiam tam bywać, czuć energię wynikająca z przekonania, że tu są wilki.
Dodatkowo w pobliżu tego miejsca jest polana śródleśna, na której regularnie coś się dzieje.
Tym razem zauważyłem pasące się jelenie. Wśród nich dostrzegłem znanego mi młodziaka ze scypułem na głowie. Młodociane poroże na głowie młodocianego adepta sztuki bycia bykiem.
Podchód był niezwykle trudny, ponieważ ze względu na kierunek wiatru i ukształtowanie terenu, musiałem podchodzić skrajem polany, na granicy ściany lasu. Wiedziałem, że mogę zostać zauważony przez łanię, która zwykle nie jest w chmarze, a rezyduje daleko z boku. Coś jakby straż.
I tak było, na linii dzielącej mnie od stada, pasła się na skraju polany stara, doświadczona łania.
Nie miałem wyjścia, musiałem ją przepłoszyć, ale jednocześnie w taki sposób, żeby odeszła, a nie uciekła. Gwałtowna ucieczka zaalarmowałaby całe stado. Udało się ... uffff ... droga wolna, idę dalej.
W odległości ok. 30 metrów od najbliższej łani w chmarze, postanowiłem bliżej nie podchodzić. Ryzyko spłoszenia stada było zbyt wielkie. Usiadłem na pniu drzewa i w bezruchu fotografowałem to piękne zjawisko, jakim jest pasąca się ogromna chmara jeleni.
W drodze na opisaną polanę miałem też urocze spotkanie z dzikiem, który w bardzo wyrazisty sposób okazał swoje niezadowolenie z mojej obecności. Podszedłem go na polance. Zrozumiałem, że znacznie przekroczyłem odległość jego akceptacji. W groźnych pomrukach i charczeniach szczerzył zęby i syczał. Pozostawiłem dzika w przekonaniu, że wygrał tą potyczkę i wolno odszedłem. Oczywiście wcześniej uwieczniając to przemiłe spotkanie :)