post jednego zdjęcia cz.2

Najczęściej robię zdjęcia, tak, by pokazać zwierzynę, jak wygląda, jakie ma zwyczaje, budowę ciała, przedstawić fragmenty z życia lasu. Niezmiernie rzadko mam ochotę na twórczość artystyczną, czyli upiększanie lasu za pomocą narzędzi graficznych, ponieważ uważam, że czegoś skończenie pięknego nie należy poprawiać, tym bardziej wg. naszej ludzkiej estetyki. Ale czasami zrobi się jakieś takie zdjęcie pod wpływem uroku chwili, które inspiruje do zrobienia kroku w stronę "art". Ot po prostu, tak wyjdzie jak kret z kopca. Dziś wieczorem, po zachodzie słońca,  popełniłem takie właśnie zdjęcie, które nijak mi nie pasuje do mojego powśiągliwie naturalnego bloga. Było już takie w poscie p.t. "post jednego zdjęcia" tyle, że z jeleniami.. To zdjęcie jak ulał pasuje do kontynuacji w tym stylu, czyli w stylu "niechcącosłodkopierdzącoozdobnego" Są to momenty, w których natura sama się "przerysowuje", staje się kiczem samej siebie, zaskakuje się sama ilością nagromadzonego, skondensowanego piękna. Wówczas i tylko wówczas stram się to utrwalić. Nie zawsze wychodzi, bo obraz nie zapisuje dźwięków, zapachów, ruchu, ale czasami, jak mam nadzieję w tym przypadku ... wystarcza. Zapraszam do obejrzenia zdjęcia, na którym żurawie niczym duchy zrywają się do wieczornego lotu. Przyznać muszę, że widok był wart zachodu, a łąkowe kwiecie dopełniło swoje.