amatorska melepeta w klapkach!

Dzień wcześniej wracałem wieczorem z Mrągowa. Wyjazd służbowy. Jechałem robić zdjęcia. W momencie wyjazdu w Olsztynie niebo zaciągnęło się jak ja za młodu pierwszym skrętem, czyli beznadziejnie.
Liczyłem na to, że niebiosa w Mrągowie będą mi przychylne. Były! Wykonałem udaną sesję.
W drodze powrotnej działy się na niebie rzeczy magiczne.

Zdjęcie wykonałem z jadącego samochodu przez szybę. Ta nonszalancka produkcja została okupiona opierniczem "odżoninym", co wydaje się logiczne, gdy kierowca zamiast kierownicy, trzyma w rękach aparat fotograficzny. Domyślałem się, że żona ma nieco racji, że obracanie aparatem nie zmienia kierunku jazdy samochodu ... no cóż, kobieca intuicja jest nieomylna. Niestety nasza nowa 16-ka nie została zaprojektowana z myślą o fotografach, na odcinku wieeeeluuuuu kilometrów nasi geniusze, specjaliści od dróg wyłonieni w konkursie (założę się, że z kryterium 100% ceny)  nie zaprojektowali zatok, zjazdów, niczego ani nawet czegokolwiek! I z tego powodu niechcący zdenerwowałem spokojną na co dzień żonę, a uzysk widać powyżej :)

Dzień następny wydał się równie ciekawy fotograficznie.
Gęsi niestety nie chciały współpracować. Usiadły za balotami, a ja wyrwałem się na spontanie w klapkach i krótkich spodenkach. Nie chciało mi się za nimi łazić po trawie.

Dawno ich nie pokazywałem, to chyba nic złego się nie stanie, gdy zawitają na blogu. Były, więc ... proszszsz.

Tymczasem niebo całkiem apetycznie się zaciągało. Coś w balotach jest takiego, że mimo iż nie są to stogi siana, a ich bardziej technologiczni krewni, chce się je fotografować. 

 Warmia wie jak robić wrażenie!

Chybiła :))))

Za to gąsiorek cierpliwie czekał na swoja okazję.

W zacienionej dolince bocian zdaje się coś zauważył.
Czyżby chciał w oczach jakiegoś płaza ujść za ... orła?!?

O Warmio moja miła ... :)

Wymarzona pogoda dla pejzażystów.

... muszka ;)

 Uznałem, że pojadę zajrzeć do lasu. Po drodze nieba były całkowicie wyśmienite.

 To krótka ale najpiękniejsza chwila "przejścia" między pogodą słoneczną, a deszczowo-burzową.

Za tą ścianą drzew była kolejna ściana - wody! :)))

Pierwszą istotą spotkaną w lesie, były ponownie żurawie. Zrobiłem tego bliżej mnie, choć szybko się oddalał.

W pewnym momencie ukazuje mi się taki widok.
Jak już wspominałem, jestem w klapkach, czyli poruszam się jak najgorsza amatorska melepeta!
Decyduję się na podchód, a co tam.
Moje nogi, (estetów i zwolenników męskiej depilacji od razu przepraszam) a w zasadzie zarost nóg, działa jak najsprawniejsze fiszbiny wieloryba! Włosy łydek i ud z niezwykłą sprawnością oddzielają strzyżaki od powietrza pozostawiając je oczywiście jak fiszbiny kryla, posegregowane w meandrach mojego nożnego zarostu.
Jestem gotów powtórnie przeprosić za naturalizm tego opisu, sam się nieco zbrzydziłem :)))

Oczywiście moje nogi wyglądają jakby jakiś cham przejechał po błotnistej kałuży blisko chodnika. Te małe upiorki trzymały się skóry równie dzielnie jak oleiste plamy kałużowego błota, białych spodni.
Super!
Klap, klap, klap, klap ... podchodzę coraz bliżej.
Mam wrażenie, że owady w niektórych miejscach, przerwały już ciągłość moich tkanek. Udaję, że to się nie dzieje na prawdę. W końcu większość doznań rodzi się w głowie. :)

I kiedy mokry jak szczur podszedłem do łani ...

... to właśnie akurat wtedy, przegrałem walkę z intelektem mojego niezwykle błyskotliwego autofocusa! Co za niezależne i uparte bydle o zaskakującej sile samostanowienia!!! Po dwustu metrach w skłonie, ciężko wdychałem powietrze, a przed oczami miałem coś jakby mroczki. Miałem tylko jedną szansę, by się wyprostować i zrobić to zdjęcie. Nie zdołałem i nie zdążyłem ocenić poprawności ustawionej ostrości.
I to właśnie dzięki temu, mam tak pięknie sfotografowane młode brzózki :))) No!
p.s.
w efekcie końcowym mojego pół-bosego przemarszu, oczywiście wyjmowałem kolejne kleszcze.

Nie siląc się już na kolejny podchód, utrwaliłem jeszcze ich zwycięskie przejście przede mną.
Zarozumiały malec nawet na mnie spojrzał! :)
Jak to mówi mój kumpel - i co zrobisz jak nic nie zrobisz! :)))