SUPER EMOCJA!

Niedziela. Dzień nadający się wybitnie do tego, by wolno chodząc po lesie, nie myśląc o niczym, zbierać grzyby. Taki właśnie miałem zamiar. Oczywiście podstawowym narzędziem grzybiarza, przynajmniej w moim przypadku, jest ... aparat fotograficzny, bo przecież wiadomo, że nigdy nie wiadomo co los/las przyniesie.
Wstałem późno, a co, czy ja komuś coś zrobiłem, że zawsze muszę się zerwać o czwartej? Nie. Skoro nie, to wstałem jak klasyczny śpioch, o 6.30.
Tzn. wstający jeszcze później nie łapią się już na moją skalę, wg. mnie umierają każdej nocy i jakimś cudem zmartwychwstają :)

 Zawsze je mijam i zwykle trudno mi ich nie uwiecznić. Jest w sarnach coś kojącego, coś co poprawia mi nastrój, być może ich kruchość i lękliwość budzą odczucia na kształt opiekuńczości, uwrażliwienia. Nie wiem. Są najzwyczajniej pięknymi istotami.

Las powitał mnie tą odpoczywającą w trawach łanią. Naprawdę zrobiło mi się przykro, że przerwałem ten beztroski odpoczynek.

Tym bardziej, gdy okazało się, że nie była sama. Nie miałem najmniejszej ochoty ich podchodzić. Najciszej jak umiałem odszedłem.

Szedłem bardzo pomału, tym samym szczególnie cicho. Szedłem tak cicho, że kolejnej łani "wszedłem na grzbiet". Jeszcze kilka kroków i zderzylibyśmy się :)
Aparat był w trybie spoczynkowym, ja zaskoczony, ona zerwała się jak poparzona, więc zanim wszystko się poogarniało, zdołałem jedynie uwiecznić jej ... tyłek :)

Gdy "wystrzeliła" byliśmy ... ja wiem ... 4 metry od siebie. Przyznać jednak muszę, że gdy ją zobaczyłem za świerczkiem, byłem tak zaskoczony odległością, że na moment nieco zgłupiałem.
Ja, stara leśna wyga. :)


Grzyby grzybami, ale na wszelki wypadek zasiadłem nad pewnym babrzyskiem. Po drugiej stronie turzycowiska zauważyłem piękną kanię. Grzyb, który podany w cieście naleśnikowym ma niewielu konkurentów w smaku. Pomyślałem, że po skończonej obserwacji pójdę po nią. Na gałązkach poturbowanego przed rykowiskiem przez byki krzewu, co i rusz siadały jakieś ptaszki. (reportaż w następnej opowieści)
Postanowiłem się nieco zbliżyć do tego co zostało po krzaku. Moim oczom ukazała się ...

... kania!
Nie dacie wiary, ale zebrałem ich ponad sto! Tak się zakalapućkałem w tym zbieractwie, że straciłem kontakt ze światem. Z grzybiarskiego letargu wyrwał mnie głośny wdech lochy. To jeden z moich bardziej ulubionych dźwięków. Dziak łapczywie zaciąga wówczas powietrze nozdrzami, by zidentyfikować niepokojący go zapach. W tej sytuacji to był mój zapach :)
Wyprostowałem się. Nijak nie mogłem jej namierzyć, bo las gęsty, użytek ekologiczny, mnóstwo połamańców, paproci i krzewin. Przez myśl mi przeszło, że dobrze byłoby wiedzieć, gdzie jest, tym bardziej, że kilka metrów przede mną maszerował ten gamoń:

W każdym dziczym miocie jest taki "Gucio-gapciak" który nie trzyma się matki. To on jest najczęstszą przyczyną irytacji lochy, bo wszystkie malce już dawno przeszły, a ten dziamdziak plącze się między ludzkimi stopami.
Cóż było począć, podszedłem w jego stronę, upatrzyłem świerk na który wskoczę jakby co i kucnąwszy, rozpocząłem sesję.

 Spojrzał na mnie tak, że ucieszyłem się, że jeszcze nie jest dorodnym odyńcem :))

 Odchodził ciągle mnie kontrolując.

Jeszcze raz rzucił na mnie spojrzenie. Dałem mu spokój. Niech idzie spokojnie. Nie powinien się przyzwyczajać, że spotkanie z człowiekiem nie jest groźne, bo to najczęściej nie prawda.

Nooo, długo czekać nie musiałem.
Z prawej strony doszło do mnie to co miało dojść - przerażające fuknięcie. To głupi termin. Fukanie nie oddaje tego dźwięku. To coś z pogranicza głębokiego warknięcia, pomruku i charczenia w jednym. Przepiękny niskotonowy dźwięk, który działa na wyobraźnię.
Zakładałem, że tak późne warchlaki należą do młodej matki.
Gdy ją zobaczyłem, uznałem, że do najmniejszych nie należy ... :)

Ruszyła nagle spod drzewa. Zrozumiałem, że przyglądała mi się już jakiś czas. Fotograf powinien mieć dodatkową parę oczu na skroniach, pomyślałem. Byłoby znacznie lepiej :)

Na szczęście nie odważyła się na szarżę. Gdy wstaję z kolan, nawet locha musi oszacować swoje realne szanse. W dalszym ciągu byłem od niej dwa razy cięższy. No! :)

Obiegła mnie i zajęła kolejną pozycję.

Tym razem zaszła mnie z lewej strony.

Była znacznie bliżej i nasze spojrzenia się spotkały. Ale fajnie! Środek lasu, drzewa i takie spotkanie. Niemal bezpośredni kontakt! SUPER EMOCJA!

Gdzie ten gnojek?!? Miałem nadzieję, że w końcu usłyszał matkę i w końcu do niej dotarł, bo nawoływała go nieustająco.

 Ruszyła!

Mimo letniej szaty, uznałem, że jest znacznie większa niż zakładałem. Zadarty ogon jednoznacznie komunikował jej nastrój. Obiegła mnie jeszcze dwa razy i odeszła. Z odległości już ok. 30 metrów dobiegały do mnie jej pomruki. Wciąż była pobudzona i niekoniecznie uspokojona. Serce matki, pomyślałem ... serce matki. Wycofałem się grzecznie i nieco czujniej dokończyłem zbieranie kań. Piękne spotkanie. To w lesie uwielbiam najbardziej - "ju łil newer noł człowieku ... you will never know!" ;)

 Całemu zajściu przyglądała się sójka, która co dziwne, pozwoliła się całkiem blisko podejść.

Dla równowagi emocjonalnej uwieczniłem tego cudaka, który dla urozmaicenia swojej brązowatości, postanowił upstrzyć skrzydła kropkami w kolorze .. brązu! Oryginał :)

 Wracałem z lasu równie powoli jak wchodziłem i obudziłem śpiącego na skarpie warchlaczka. Sprawiał wrażenie samotnego, więc nawet za nim nie szedłem. Oddalił się w stronę lasu.

  Po chwili jednak, znalazła się i jego rodzinka :) Te jednak były znacznie dalej i na leśnej uprawie, więc nuda i zdjęcie czysto dokumentacyjne.

 Trawy skutecznie rozproszyły obraz tego uroczego dwulatka. Może i lepiej, zdjęcie dostało jakiegoś "rozedrganego klimatu".

 Opuszczałem las żegnany sarenką, mokry jak szczur, taszcząc siatę kań oraz głowę pełną fajnej emocji i wspomnień. Kanie zrobiłem w cieście, zaprosiliśmy przyjaciół, przynieśli wyborne wino własnego wyrobu, wieczór był wyśmienity, a opowieściom nie było końca ;)