Ciaptak ;)

Dwa dni temu tak wyglądał Olsztyn z dalszej perspektywy po godzinie 17-ej. Armagedon!
Gdy przed moim domem, po osiedlowej drodze, płynęła rzeka, opuszczałem domowe pielesze i jechałem do lasu. Wiem, pewnie część z Was pomyśli, że to stan nieuleczalny. Też bym tak pomyślał, ale mam usprawiedliwienie!
Kumpel, Marcin N. właśnie tego dnia o świcie, namierzył świeżuteńkie truchło jelenia, które stanowiło resztki wilczej uczty.
Nie mógł sam wrócić tu wieczorem, więc wskazał mi to miejsce. Nisko Ci się kłaniam Marcinie!!!
Marcin wykazał się jednym czynem szlachetnym i bohaterskim - zdradził extra miejscówę, a ja drugim ... skorzystałem z zaproszenia, co w taką pogodę wcale nie było pozbawione heroizmu :)))

Ku mojemu zaskoczeniu, z każdym kilometrem pokonywanej drogi, niebo jaśniało.
W zasadzie, gdy po kilkudziesięciu kilometrach dotarłem na miejsce,  okazało się, że jest całkiem pogodnie.
Las piękny. Momentami czysto gospodarczy wprawdzie, ale poprzecinany polanami, młodnikami, terenem podmokłym, słowem mocno zróżnicowany pod względem siedliskowym.

Już w pierwszym bokserskim kroku ujrzałem ... no wiadomo :)

Łania z młodym złapana w przelocie. Nic takiego, publikuję to wyłącznie ze względów statystycznych.
W zasadzie to za to zdjęcie przepraszam :)

Gdy doszedłem na miejsce, na resztkach jelenia siedział przepiękny bielik.  Zachwycony jego ogromem i śnieżnobiałymi sterówkami ogona, zbierającymi światło zachodzącego słońca, nie zrobiłem zdjęcia! No nie i już. Patrzyłem zachwycony jak ... jak ... sam nie wiem co :)

Ten rudzielcowaty sympatykus, kręcący się w pobliżu darmowej kolacji, ustawił się jak na zawołanie.
Zauważyłem, że jest ciekawski, więc bez zastanowienia go zawabiłem.

Podszedł dość blisko ale zachował typowo lisią czujność :)

Do końca starał się mnie kontrolować, nawet gdy tak jak w tym przypadku, prawie cały się schował za gałęzią! :))))
 
Te dwa zdjęcia poniżej ... zobaczcie jak nawet rachityczna odrobinka przeciśniętego przez chmury słońca zmieniła temperaturę barwową fotografii.

A pogoda była wiadomo, w kratkę ...

Słońce i duże krople ciepłego deszczu :)

Skrzydło drugiego w kolejności żurawia wyłapało gdzieś "dziki promień" zachodzącego słońca.

Dotarłem do padliny. Wokół resztek było mnóstwo wilczych odchodów. Widać uczta musiała być spora. Wilki jednak do zmroku nie wróciły. Ja z powodu szczególnie upierdliwych (parno) końskich much, nie miałem najmniejszej ochoty zostawać tu dłużej. Gdy słońce zaszło za ścianę lasu, ruszyłem w drogę powrotną. 

Mile zaskoczyło mnie takie oto spotkanie. Zauważyłem go między liśćmi mijanego drzewa w ostatniej chwili. Jeszcze krok i byłoby pozamiatane, bo moja obecność już zdążyła obudzić jego czujność.

Pozostało tylko podejść choć kilka metrów!

Udało się :) To będzie w przyszłości piękny byk stadny. Dziś wciąż młodziutki "ciaptaczek" o bajkowo słodkim pyszczku.

Na szczęście instynkt go nie zawiódł. Bez zbytecznej paniki ale jednak wycofał się z podejrzanego miejsca.

 Pożegnalne "wju" na odchodzącego "byka" :)

Las opuszczałem już o zmroku. Niebo jednak wciąż imponowało zarówno barwą jak i formą.