rewanż za wilka!

Nie wiem czy jestem, ale staram się być eleganckim mężczyzną i gdy komuś coś zawdzięczam, robię co mogę by się odwdzięczyć. Marcin pokazał mi swoją miejscówkę na wilka, więc ja Jemu pokazałem swoją i do tego Go tam zabrałem, tak jak i On mnie do siebie. Dziś dokładnie. Wybraliśmy się o 4.30, bo przecież trzeba się wyspać, nikomu ojca nie zabiliśmy! Szczerze mówiąc można równie dobrze wyjechać o 3.30 i też będzie dobrze. Ale co tam, takie śpiochy jak my, walają się do 4.00 i dopiero jadą.;)

O tej godzinie ilość światła w lesie raczej nie oślepia, ale ja to kocham i tyle. Tylko o tej porze można złapać te niebieskie pełzające mgiełki.

Jeszcze na dobre nie weszliśmy w głąb Puszczy, a komitet powitalny już czekał! ;)

Gdy słońce wdrapało się ponad linię drzew, rozpoczął się ten krótkotrwały, unikalny spektakl świetlny.

 Na tej samej polance obszczekał nas kozioł "rozpuszczony we mgle".
Jak widać wkłada sporo wysiłku w pokrzykiwania :)

Tak lubię.

Zwierzyna niby jest, ale jakoby jej nie było :) Wszystko gdzieś poutykane, pochowane, jakby przestraszne ... czyżby?!?

Nawet towarzyska zwykle czubatka ostro zhisteryzowała! :)))

 Po chwili obserwujemy fajnego kozła.

Wolę go jednak w wersji zacienionej ... wiadomo, jak to ja :)

A co my tu mamy?!? :)

Koleżka tak bardzo "odpłynął w rozkoszy się drapania", że mało brakowało, a wywaliłby się na grzbiet :)))

Między wsiami taka scena. Obraz p.t. "polujący wśród kwiatów".

Po drodze na najpyszniejszą kawę w leśniczówce u Państwa Różańskich, Pan Gąsiorek zaszczycił nas pozując niczym na okładkę magazynu.

 Nie byłbym sobą, gdybym oddał się wyłącznie piciu kawy. Ogród "u Różalków" na to nie pozwala :)
Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że ona stara się oderwać tą gałązkę :)))

Wybaczcie te dziwne kadrowania, ale chciałem pokazać kończyny ... nieprawdopodobne!

 Spojrzeliśmy sobie w oczy! Ktoś ma wątpliwości?!? No! :) Tak gwałtownie skierowała głowę w moją stronę, że miałem wrażenie, iż zajrzała mi w sam środek duszy! :)

Może ma te odnóża nieco kosmate, ale trzeba przyznać, że długie! :)))

Na koniec okazało się, że gdy tak oddałem się "iściu bezmyślnemu" i się rozglądaniu też oddałem się, to Marcin wziął i zrobił mi zdjęcie! Bardzo jestem Mu wdzięczny, bo niezbyt często mam okazję, by ktoś mnie utrwalił :)

Wprawdzie idę jak przetrącona czapla po nieudanym lądowaniu, ale za to okoliczności przyrody są piękne! ;)
Zdjęcie środowiskowe! Całe szczęście, że nie atlasówka:))) Oby Marcin nie opisał, że sfocił kolejnego jelenia! ;) :)))

Dla formalności dodam, że tropów wilków widzieliśmy sporo, wilków znacznie mniej, w zasadzie to była ilość obserwacji statystycznie nieistotna, konkretnie bliska zeru. Nie mogę powiedzieć, że w ogóle nie widzieliśmy, bo Marcin widział ... a że potem wilk zamienił się w kozła ... to kozła problem! Mógł przecież się nie zamieniać. Marcin dostał emocje, a o co w tym wszystkim chodzi? O emocje. Krótko mówiąc skoro Marcina mózg przeżył emocje spotkania z wilkiem, to czym to się różni od spotkania z wilkiem, skoro to ten sam rodzaj emocji? Jak zwykle namotałem :)))

Marcin! Dziękuję za rewelacyjną niedzielę! :)